Vi var på veg opp ei skogkledd li, då eg brått merka at lesebrillene mine var borte.
Når hadde det skjedd? Sist eg brukte dei var då eg tok bilete av Bodil og dei to esela.
Kor langt har vi gått sidan då? Kanskje eit par kilometer.
Vel oppe lia, bestemmer eg meg for å gå attende for å sjå om eg kan finne dei.
Ned lia igjen, men ingen briller å sjå.
Eit par andre vandrarar kjem imot meg.
Har dei sett brillene? Nei, dei ristar på hovudet.
Eg er nede lia. I krysset der stien tek av frå bygdevegen er 3 kvinner opptekne med eit kvart.
I det eg svingar av for å ta fatt på vegen, spør den eine om eg har misst briller. Så har dei funne dei og er opptekne med å henge dei på eit tre i krysset, medan dei sender melding fram til neste hospits om funne briller.
Eg prøver å stamme fram nokre ord til takk, men min fransk har ikkje så mange ord. Så eg raskar på opp bakkane til Torbjørg og dei andre.
Om Torbjørg kan vere tolk for meg så eg får takke dei skikkeleg?
Men før ho rekk å tenkje ut orda, kjem dei.
Det vert nokre ord om kor takksam eg er, før dei får seg kvar sin klem.
Dei smiler attende og er glade for at brillene fann sin eigar.
Så går dei vidare, medan vi tek ein matpause.
Vel framme i hospitset, spør vertinna om korleis det var med brillene.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar