Hunden

Vi hadde høyrt at hundar i Frankrike ikkje var å spøke med, men så langt hadde vi ikkje hatt noko problem med dei.
Eg dannar baktropp der vi vandrar oppe på ein ås, ein av desse solvarme dagane. Eg går i mine eigne tankar, men vert brått reven attende i virkeligheita.
Hjelp, Kva er dette for udyr!
Framfor oss, midt på vegen står ein stor, mager og gulbrun hund. Så kjem han luntande imot oss.
Dei framfor meg vik ut til sida. Vil han gå forbi, eller han lyst på eit solbrendt lår?
Då eg er oppe på sida hans, stoggar han, ser på oss, og så snur han og byrjar gå ved sida mi.

Jaga han nyttar ikkje. Han skifter litt på kven han går ved sida av, men mest er han i baktroppa saman med meg.
Det nærmar seg tid for ein rast, og i ei lita dump er der eit stort, skuggefullt tre. Her slår vi oss ned. På andre sida av vegen står solsikkeåkeren moden for hausting.

Hunden er tydeleg interessert i sekken med mat. Skal vi tore å ta opp maten med den magre hunden hos oss. Då forsvinn vel alt i han.
Den har tre ulike halsband med namn på eigar og telefonnummer, så det er nok ein vandrar dette og.

Vi får prøve å jage han. Vi prøver fleire forsøk utan hell.
No stikk han snuten nesten ned i Leif sin sekk. Eg prøver eit nytt forsøk med å klappe i hendene og ta eit sprang mot han. Det lukkast. Han spring bakover vegen eit stykke, men stansar så og kjem attende. Nye klapp og sprang. Det same skjer igjen, men no kjem han attende inne mellom solsikkende. Eit tredje forsøk. Denne gongen snik han seg fram langt inne i åkeren til han er forbi oss. Då er han frelst og tanar framover vegen, bort frå oss.

Eg undrast på kva han hadde å fortelje til dei andre hundane den kvelden, om dei treiske og vanskelege vandrararane han hadde møtt. Og den verste av dei var han med hatten.