På bakken framfor føtene mine ligg det mengder av konglar frå furutrea. Konglar i ulike utgåver. Eg vert sitjande å sjå dei.
Nokre av dei er fint forma i ei spiss kjegle, og med skjela tett klistra saman om frøa innanfor.
.
Andre konglar som har så vidt har starta med å opne seg.
Men der ligg og dei mørkebrune, gamle, med vidopne skjel. Frøa har vorte modne og er borte. Nokre av frøa er kanskje på veg til å spire, slå rot og vekse opp til nye furutre
Då dukkar tanken opp i meg: --Slik er også ditt liv.
Eg var og ung ein gong, med alle mine talent, mine evner, mitt framtidige liv trygt gøymt innan for konglen sine skjel. Umoden, fersk og ny på livsvegen.
Så fekk ein erfare livet. Ein vaks i alder og visdom, og sakte byrja ein å modnast, opne seg mot livet, mot utfordringane og mot erfaringane.
Og ein dag har ein nådd mogen alder. Open mot livet. Open mot erfaringane livet har gitt. Og open til å gi ifrå seg av alt det ein sjølv er, og har fått gjennom åra som ligg bak.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar