Eit nytt kapittel

 Ingen veit kva dagen fører med seg. "Kvar dag har nok med si møde," står det i Bergpreika. Det har eg fått røynt dette siste året. Eit kapittel i livet mitt er over. Eit nytt har byrja.

Det byrja ved forrige årsskifte. Endringa hadde nok byrja før men det kom fram i lyset då. Mi kjære fekk påvist kreft. Dette skal gå bra, fekk vi høyre, der er gode medisinar å nytte no. Men krefta var nok komen for langt allereide. Immumforsvaret var for lavt og då kunne dei ikkje nytte full dose av medisinen. Det uroa meg, og ved siste årsskifte gjekk dei over til ein ny type medisin. Om den sa ho at effekta av den var lita, men ho fekk alle biverknadane den kunne gi, og alt i slutten av januar gekk dei over til cellegift. Men det vart kortvarig. ei og ei halv dose. Då vi kom for den tredje dosa fekk vi høyre at dei avslutta behandlinga. Dei kunne ikkje gjer meir for henne, kroppen ville ikkje tole meir cellegift. No venta berre enden. Det kunne ta dagar, veker eller månader. Korleis tek ein ei slik melding? Vi var alt førebudde på det gjennom den sjukdomforløpet vi hadde sett siste vekene, Men, likevel, kan ein vere førebudd på ei slik melding? På heimveg stansa vi ved ein kolonial for å gjere nokre innkjøp. Der møtte eg ein ven og han spurde kor det stod til. Ikkje bra, svara eg, no må eg byrje å førebu meg på å verte enkemann.. Det kom ikkje fleire ord frå han, eg trur han vart litt sjokkert av orda mine.

Det vart ikkje månader. Nokre få veker vart det der eg måtte sjå på kor ho skrintest og talmast bort. Berre magen vaks av vesker som samlast der. To gonger var ho på sjukehuset og tappa veske, og siste gongen kom ho heim i båre. I ein døs , truleg av sterke smertestillande medisin.  Knappe tre dagar fekk ho heime i si eiga stove etter det. I desse siste dagane hennar var kreftkoordinator, fastlege og heimesjukepleiarar gode hjelparar og støtter å ha for oss hennar aller næraste. Og eg fekk vere tilstades hjå henne, saman med born og borneborn.  Laurdag for snart to veker sidan såg vi at slutten nærma seg. Pusten hennar gjekk seinare og seinare. Eg fekk sitje ved senga og halde henne i handa då det siste andedraget kom og ho sovna inn. Det gjorde vondt å misse kjærasten min gjennom femtiåtte år, men samstundes var det godt at at det vart så få dagar ho fekk røyne sjukdomen sitt alvor, og at ho slapp å ligge sengeliggande og talmast bort i månader framover. Og det eg fekk røyne då ho sovna inn, utaom sorga og vemodet, var ein djup fred. Ho hadde flytta heim.

For ei veke sidan var kyrkja fullsett av slekt og vener av mi kjære som ville ta farvel og fylgje henne til hennar siste kvilestad. Det var ei god og fin stund i kyrkja, med gode ord frå Arne prest, og med fyldig og god song frå dei som var i  kyrkja. No kviler lekamen til mi kjære på kyrkjegarden, i ei kvit kiste gøymt i jorda til oppstoda sin morgon. Men det som var meir henne en lekamen, sjela og livsanden, er ikkje der. Dei er heime hjå han som i si tid gav henne dei- Som det står i siste verset av " Ein fin liten blome". "Lat lekamen kvila med fred i si grav, mi sjel ho er heime hjå Gud."

Eg kjenner på djup takksemd for at eg fekk møte henne, og at ho vart mi kjære Bodil gjennom alle åra vi fekk saman, men no er det forbi. Eg har byrja på eit nytt kapittel av mitt liv, og då utan henne. Og det byrjar med sorg, med vemod, men med meg inn i det nye har eg minna om alt det gode vi fekk ha saman gjennom 58 år. Takk, takk mi kjære Bodil.