Via Podiensis 2009

2.pinsedag set vi fire vandrarane, Torbjørg og Leif, Bodil og Harald, oss på flyet på Gardemoen for å starte på vår tredje etappe av Via Podiensis. Den eldste av dei fire hoved-pilegrimsvegane i Frankrike.

Eg tek med ei oversikt over pilegrimsvegen vi går i Frankrike. Den er henta frå ei tysk vandrarside. I 2007 gjekk vi 20 mil frå Le Puy-en-Velay til Conques. I 2008 heldt vi fram nye 20 mil til Moissac.
I år er det planen å halde fram vidare sørover og inn i Spania til Pamplona.

Denne gongen ber eg med meg ein liten PC. Dersom eg får det til, vil det i dagane framover kome nokre rapportar frå vandringa. Men det får ein sjå med kvart.

Shavout

Jødane sitt Shavout startar i dag , og vår pinsehelg startar komande søndag. Opphavleg var dei samanfallande, men eit kyrkjekonsil i år 325 flytta påskedag frå sin opphavelege dato til første søndag etter første fullmåne etter vårjamndøger, og då flytta pinsa med.
Shavout er hebraisk, og tyder veker.
Eigentlig er det ei kortform av Ḥag ha-Shavuot som tyder vekefesten., og har sin bakgrunn i at frå påskedag skal det teljast 49 dagar + 1 dag fram til neste fest, pinsa. Med andre ord; 7 veker +. Vi har gitt festen namnet pinse, som kjem frå gresk "pentecost" som tyder 50.

Det er jula som etterkvart har erobra førsteplassen av dei kristne høgtidene, når det gjeld almenn feiring. Vår største høgtid, påska, må finne seg i å kjempe mot suget etter påskefri, hyttetur, vårsol og ski. Den tredje høgtida er pinsa, Heilaganden sin fest. Festen for kyrkja sin fødsel. Til minne om at dei truande fekk Den Heilage Ande, slik Jesus hadde lova. Den festen vert ofte berre ein parantes for mange. Men alle tre festane handlar om det same. Sentrum i dei er ein Gud som bryr seg. Ein Gud som tok bustad i mellom oss.

Der var mykje i Shavout-feiringa som fekk si oppfylling i den første pinsa.
Opphavleg var det ein grødefest for å markere at vårhaustinga, både bygghausten og kveitehausten, var fullførd. Ved tempelet vart det då bore fram to brød av kveitemjøl for å svingast for Gud. Til forskjel frå det eine byggbrødet ved påskefesten, som var eit usyra brød, så var desse to brøda av kveite, baka med bruk av surdeig. Surdeigen var eit teikn på det ureine, synda. At brøda var baka ved bruk av surdeig, fortel at det reine som Gud skapte, hadde vorte smitta av det ureine, synda. Det er dette Paulus tenkjer på når han skriv om at vi er smitta med synda sin surdeig. Men Paulus brukar og eit bilete om dei to som har vorte eit, jøden og heidningen. Skiljet mellom dei er borte, dei har vorte eit i Jesus Kristus (Ef 2,14-15).

Etter at tempelet i Jerusalem vart reve ned av romarane, flytta jødane tyngdepunktet for feiringa frå grødefesten til å feire at dei fekk lova- Thora -på Sinaifjellet. Det markerte og at dei vart eit folk, utvalde av Gud. For den kristne kyrkja er pinsa ei markering at då Den Heilage Ande kom over dei truande i Jerusalem, då skapte Gud seg eit nytt folk, av både jøde- og heiningeætt.

Eit anna hebraisk namn på festen er Yom ha-Bikkurim. ”Den første frukta sin fest.” Det fekk si oppfylling i Jerusalem den første pinsedagen då 3000 vart døypte og lagt til kyrkjelyden. Den første frukta vart hausta inn.

Den jødiske påskefesten har og ein festdag for den første frukta, som på Jesus si tid markerte starten på bygghausten. Påska held så fram med ”Det usyrde brøds fest” resten av påskeveka. Det som er verdt å merke seg er at den dagen då det usyra brødet, det reine brødet, vart svinga for Gud og ofra på alteret, då stod Jesus opp av grava.

Furukonglar (3)

Eg kom til Sandom for å få oppleve nye sider i truslivet mitt.
Det vart ikkje slik eg venta, og i kveld er det delekveld.
I ettermiddagssola sit eg på ein benk og ser på nokre furukonglar ved føtene mine. Medan tankane mine er opptekne av om eg i kveld, på delekvelden, har noko å dele med dei andre.

Furukonglane har ført meg inn i tankar om kven vi er, og korleis vi er som menneske.
Tankane let seg ikkje alltid styre. Dei går ofte sine eigne vegar. Med eit var eg oppteken av kva konglane fortalde om mi tru og trusliv. Kvar i konglane si utvikling var eg i trua mi?
Furukonglane sine tankar vart med eit djupt personlege. Det var meg, mitt liv og mi tru det gjaldt.

Det vart furukonglane sine tankar eg prøvde å forme i ord den kvelden, medan eg la tre små konglar ned på bordet framfor meg.

Furukonglar (2)

På bakken framfor føtene mine ligg det mengder av konglar frå furutrea. Konglar i ulike utgåver. Eg vert sitjande å sjå dei.
Nokre av dei er fint forma i ei spiss kjegle, og med skjela tett klistra saman om frøa innanfor.

.
Andre konglar som har så vidt har starta med å opne seg.
Men der ligg og dei mørkebrune, gamle, med vidopne skjel. Frøa har vorte modne og er borte. Nokre av frøa er kanskje på veg til å spire, slå rot og vekse opp til nye furutre

Då dukkar tanken opp i meg: --Slik er også ditt liv.
Eg var og ung ein gong, med alle mine talent, mine evner, mitt framtidige liv trygt gøymt innan for konglen sine skjel. Umoden, fersk og ny på livsvegen.



Så fekk ein erfare livet. Ein vaks i alder og visdom, og sakte byrja ein å modnast, opne seg mot livet, mot utfordringane og mot erfaringane.



Og ein dag har ein nådd mogen alder. Open mot livet. Open mot erfaringane livet har gitt. Og open til å gi ifrå seg av alt det ein sjølv er, og har fått gjennom åra som ligg bak.

Furukonglar (1)

Det ligg år attende. Eg er på retreat på Sandom. Dette var i si tid eit lite småbruk på stranda av Vågåvatnet. No har det i mange år vore eit retreatsenter. Til venstre for meg er det gamle våningshuset med fellesrom, kjøken, matsal og kontor. På mi høgre side ligg den gamle låven som er ombygd til gjesterom og kapell.
Eg sit på ein benk i bakkanten av den grøne plenen denne seinsommardagen. Bak benken står furu og lauvtre tett oppover lia. Når eg hallar hovudet attende, ser eg opp i greinene på furutreet over meg. Enno heng der brune konglar på greinene.
Eg har vore her nokre dagar alt. No går det mot heimreis, men først skal vi samlast i peisstova til ein delekveld..

Delekveld.
Eg sit åleine i solskinet og ser over vatnet til andre sida. Let augene kvile på gardane der, og vidare oppover den skogkledde lia heilt til åskanten går over i ein himmel der skyer driv.
Kva har eg å dele?
Tankane sviv. Eg trudde dette skulle verte dagar med kvile og påfyll til mi tru. I staden har eg vore rastlaus. Tankane har ofte gått til arbeidet eg forlet, og til dei eg reiste i frå heime.

Samlingane i kapellet morgon og kveld har vore dei gode stundene med ein liturgi som har gitt meg mykje. Samstundes som det store vindauget bak alteret, har opna tankane opp mot verda utanfor Sandom si meditative verd.
Men tekstene eg har fått til å meditere over har vore stengde. Eg har ikkje klart å gå inn i dei. Det har vorte berre ord.
I staden for å verte sitjande på romet og sjå inn i skogen utanfor vindauget, har eg vandra ute langs bygdevegen, på stranda ved vatnet, og opp stien til åstoppen bak Sandom. Rastlaus. Trøytt.
Og no skal det delast tankar og….
Kva har eg å dele?

Helgetorsdag. Kristi himmelfartsdag

Helgetorsdag.
Ein dag med store perspektiv over seg.
40 dagar etter at Jesu stod opp påskemorgon og 10 dagar før Den Heilage Ande kjem over dei truande i Jerusalem, og Guds kyrkje på jord vert fødd.
Då, etter tradisjonen, tek den oppstadne Jesus med seg sine vener ut av Jerusalem, ut til Oljeberget, og der, medan han lyfter hendene velsignande over dei, vert han lyft opp, og skya, Guds sky, tek Jesus attende til den herlegdomen han kom frå 33 år tidlegare.

Men noko har vorte annleis på desse 33 åra.
For går vi attende til starten; så skriv Johannes at Ordet var hos Gud, og ordet var Gud. Men så skjedde det… ORDET vart menneske og tok bustad, slo opp sitt telt mellom oss.
Og Paulus skriv at Han som var i Guds skapnad, han gav avkall på sitt eige, tok ein tenars skapnad på seg og vart menneske lik. Han vart ein av oss. Gud vart eit menneske.

Det er den store skilnaden frå før han kom i Marias liv og vart fødd i stallen i Betlehem, og no når Guds sky tek han attende til Guds herlegdom igjen.
For no er han ikkje lenger berre Gud, som han ein gong var, no er han både Gud og menneske.
Derfor er det ikkje berre Guds einborne son som vert lyft opp i skya denne dagen, men også mennesket Jesus,

Det er nesten noko uhøyrt som skjer når Jesus Kristus set seg ved Guds høgre hand, for no er det ein del av det skapte, mennesket, som set seg på herlegdomens kongsstol, ved Guds side.
For han som vender attende til Guds herlegdom, han har ikkje lagt av seg sin jordiske kropp. Han er framleis mennesket Jesus, sjølv om kroppen hans frå grava er overkledd med oppstoda sin herlegdom. Grava var tom, Jesus er både Gud og menneske. Mennesket har byrja si himmelske tronstigning.

Men før han vert lyft opp i skya så seier han tre ord til sine vener;
Det nest - nest siste er ei konstatering av eit faktum:; Eg har fått all makt i himmelen og på jorda.
Det nest siste er ei oppfordring: Gå ut og gjer alle folkeslag til mine læresveinar
Og det siste er eit løfte; Eg er med dykk alle dagar.

Så skriv Lukas; Då han hadde sagt dette, lyfte han hendene og velsigna dei.
Og medan han velsigna dei, skildest han frå dei og vart lyft opp. Så tok skya han bort frå augo deira.
Det siste dei såg av han var hans velsignande hender.
Og Lukas fortel vidare at medan dei stod der og såg etter han, så stod der med eitt to kvitkledde menn hos dei, og mennene seier at slik dei såg han verte lyft opp, slik skal dei sjå han kome att; … med velsignande hender.

Helgetorsdag, den heilage torsdagen.
Ein dag det er verdt å ta vare på, og feire med glede.

Moissac. 19.september 2008

Drosjen set oss av ved jarnbanestasjonen så vi får kjøpe oss bilettar for lokaltog til Bordeaux, og vidare med lyntog til Paris.
Toget går ut på ettermiddagen, så vi får høve til litt sight-seeing.

Vi ruslar ned mot elva Tarn.
På elvebredden finn vi ein liten park med benkar under skuggefulle tre. På vegen hadde vi vore inn om eit bakeri og kjøpt oss litt mat og drikke.
Det vert eit lite måltid der, med utsikt over elva og båtane på ho.


Torbjørg er trøytt og slapp etter ei uroleg natt, og vil kvile. Vi set att sekkene hos henne og går oppover gatene mot katedralen.
Byen ser nokså ny ut. Ikkje mange gamle hus her, trass i at byen har vore eit viktig knutepunkt, også på pilegrimsvegen, heilt frå 1200-talet.
Forklaringa finn vi i ein stor flom på 1930-talet då mange omkom og over 130 hus vart øydelagde.


Det var mest berre katedralen, og den vidkjende klosterhagen som stod att.
Men også den stod i fare for å verte øydelagd. Regjeringa ville bygge jarnveg frå Bordeaux til Toulouse, og trasseen ville dei legge der kyrkja og klosteret ligg. Heldigvis vart trasseen flytta, og bygningane berga.

Klosterhagen utsette vi til neste år. Då vil vi nyte den ei stille morgonstund, før vi held fram sørover mot Pyreneane.



Men kyrkja er ikkje snarsedd, sjølv om ho ikkje er av dei vakraste eg har sett utanfrå. Alt ved inngangen vert eg fasinert av det mektige tympanumet med sine friser også på sideveggane. Eg forstår at det her, det kjem til å ta tid.


Inne i kyrkja er det endå meir å kvile augene på. Eg berre ruslar sakte rundt.

Set meg av og til ned på ein benk og nyt synet av måleri, skulpturar , blomesmykka alter og bibelske fortellingar,vakkert utskore i tre.




Vi går ned til elva igjen og tek Torbjørg med oss opp til torget ved katedralen, der finn vi oss eit bord ved ein fortauskafe, og bestiller oss kaffi.


Lenger oppe på torget sit der ei kraftige dame med spøtet sitt på ein benk. Eg slår meg ned att med henne, men ho er ikkje av det snakkesalige slaget.

Det nærmar seg tid for togavgang, og vi ruslar til stasjonen. Etter litt ventid kjem toget. Det er fullt av skuleungdom, men vi fann oss plassar. Så fløyter det for avgang mot Bordaux. Vandringa på Via Podiensis er over for dette året.

Moissac


20 mil gjekk vi dette året. Frå Conques (ved det grøne merket) til Moissac (ved det raude merket). 10 dagar med vandring med for det meste sol og varme.

Lauzerte. 18.september 2008

Verten fylgjer oss eit lite stykke, denne morgonen.
Gå den vegen, så kjem de inn på pilegrimsvegen, helsar han til avskil.
Ikkje lenge etter ser vi merka.
Eit par kjem bak oss, men er raskt forbi.
Ho går lausreipa, men han er spent føre ei lita tohjula vogn der all deira bagasje ligg festa.

Så er vi er framme på åskanten, Ein hund stormgjøyr mot oss vandrarane frå det siste tunet. No går det ned, og det vert bratt etter kvart. Heldigvis er det tørr bakke, men det er vanskeleg nok likevel.

Bodil slepper seg laus og let tyngdekrafta styre farta, og det går bra. Vi andre prøver å ta det litt meir forsiktig nedover , men så er vi alle nede i dalbotnen.


Dalen er flat og vid, men framme på sletta stig det opp ein rund åstopp.
Oppe på den ligg Lauzerte som ei levning frå den tida då byar låg best til når dei var lette å forsvare.

Lauzerte er ein slik by og har ei lang og kronglete soge frå det 12.århundre av. Gjennom engelsk okkupasjon, hundreårskrig og religionskrig med angrep, plyndring og øydelegging.
Byen var ein viktig festningsby mellom Cahors og Moissac. Og byen er merka av si lange soge, og har teke vare på sitt særpreg inn i vår tid.


Det er nokre tunge bakkar opp til Lauzerte frå dalbotnen, men til slutt er vi oppe og kjem inn på torget ved kyrkja frå 1500-talet.


Det har vore kraftig vind på torget eingong, Eit hjørne av brulegginga har reist seg.


Trange gater og smug, og på åskanten, utanfor husa, er det eit vidt utsyn, dalen rundt til alle sider.


Men vi fekk oss ikkje husrom i Lauzerte.
Vår vertinne i La Bouysse prøvde, men det var fullt alle stader. Til slutt lukkast det i eit hestesenter, noko utanfor Lauzerte.
Vår vertinne der skal kome og hente oss på byens parkeringsplass, for å ta oss med til vår overnattingsstad.


Vi får ei campingvogn til nattekvarter, og den er grei nok. 2 soverom, opphaldsrom, dusj og WC. Og middag får vi i matsalen på senteret.
Men natta vart lang og tung for Torbjørg. Magen slår seg vrang.

Morgonen etter drøftar vi framhaldet.
Vi vert samde om å ta drosje vidare til Moissac. Og så vil vi prøve å booke om våre flybilettar heim.


Vertinna køyrer oss inn til Lauzerte igjen, og vi tek det roleg oppe på torget medan vi ventar på drosjen. Eg får kontakt med flyselskapet og får ordna ombookinga. Neste morgon må vi vere i Paris for fly heim.
Så er drosjen der, og vi køyrer mot Moissac.

Frå La Bouysse til Lauzerte er det omlag 22 km, og høgda over havet ligg på mellom 150-240m.


Lauzerte


Med Lauzerte eit nytt departement; Tarn-et-Garonne

Kvar er dei frå?

Etter Judit sine formande ord i fjor, har eg kjøpte meg hatt.
Eg fall for ein under jazzen i Molde.

Eg har bore den på hovudet under heile vandringa i år. Og, den har gitt nokre fornøyelige episoder under vandringa.
Den har plassert meg i landskapet.
Der er han med hatten.

På toget til Bordeaux under heimreisa la eg den frå meg på bagasjehylla over setet eg sat på. Men der sekkane var, vart det ei heil røys av sekkar og vesker. Så då toget nærma seg Bordeaux, gjekk eg fram i kupeen for å ta meg av våre sekkar. Hatten hadde eg heilt gløymt, men mine medpassasjerar gløymde den ikkje. Ei kvinne kom etter meg medan ho vifta med den. Eg måtte ikkje gløyme hatten min.

Vi vandra mest saman med franske i år. Og det vart gjerne drøfta mellom dei kva land desse fire kom frå.
Han med hatten var grei. Han var amerikanar. men så var det språket.
Det var ikkje engelsk dei snakka. Tysk? Nei, det ligna, men tysk var det ikkje.
Dei enda gjerne opp med at vi kom frå Nederland.

Hyrden

Ei støvsky nærmar seg framfor oss.
Kva er årsaka?
Der viser seg å vere ein stor saueflokk.
Fremst går hunden. Så kjem gjetaren. Og til sist nok ein hund.
Så stilt. Ikkje ein lyd korkje frå hundar eller sauer.
Berre suset av alle saueføtene som virvlar opp støvet.
Vi vik ut på vegkanten medan flokken går forbi.


Og Jesus sa: "Eg er den gode hyrdingen. Eg kjenner mine, og mine kjenner meg.
Eg kallar sauene mine på namn og leier dei ut. Og når eg har fått dei ut, går eg føre dei, og sauene fylgjer meg, for dei kjenner målet mitt."

Svart madonna

Montcuq er ein lien by på vegen. Vi var innom turistkontoret for å orientere oss om togtidene for den komande togreisa attende til Paris, men dei kunne ikkje gi så mykje hjelp. Men vi tok ein tur opp bakkane til kyrkja, og ein kaffi i ein kafe på torget.

Her kom fleire medvandrar også. Ein frå Nice var kunstinteressert. Han har vore ein døropnar til fleire interessante kyrkjer under vandringa. No tipsa han om ei lita kyrkje nokre kilometer frå Moncuq. I koret på den, som er den eldste kyrkjedelen, har dei teke fram nokre gamle takmåleri frå tidleg mellomalder.


Det viser seg at ho ligg i ein liten landby, litt frå vegen, men det er nokre bratte bakkar opp dit.


Vel oppe og inne i kyrkja, får vi sjå takmåleria, eller restane av dei. På ei oppslagstavle vert det forklart kva vi ser.
Men det som fangar mi interesse ein skulptur i eit hjørne ved koret. Det er ei svart madonna med barnet på fang.


Eg møtte to av dei i 2007. Ei i Le Puy-en-Valey og ei i Montserrat ved Barcelona.
Der er nokre av dei, spreidde rundt om i Europa. Men det var overraskande å stå framfor ei i ei lita landbykyrkje i sør-vest Frankrike.
Kven er modellen? Er det den solbrende kvinna i Høgsongen, eller er det Afrika sine kvinner som er inspirasjonskjelda?

La Boissiére, 17.september 2008

Så flott kan ein ha det når det er tid for matrast, langs Jakobsvegen.
Sjølv når det er haust med turt gras alle vegne.



Vi har møtt mange kors langs pilegrimsvegen.
Alle med sitt særpreg.
Desse to vandringa denne dagen syner noko av spranget dei kan ha i storleik.

Det er fullt i alle herberge.
Vår hyggelege, engelsktalande vert i Cahors var berre velvilje når han prøvde å hjelpe oss med å finne husrom neste kveld. Det lukkast til slutt på ein bondegard eit stykke til sides for pilegrimsvegen.
Vertinna skal plukke oss opp ved Chapelle St-Jean etter 25 km vandring. Men så langt kjem vi ikkje.
I Lascabanes må vi gi opp, Den siste halve mila bakkane opp til kapellet orkar vi ikkje.

Etter ein telefonsamtale er det ikkje lenge før vår vertinne kjem i bil og hentar oss.
Snart er vi framme og får helse på gardshundane og ei tysk vandringskvinne.
Det vert ein herskapleg kveld og natt.
Våre vertar er eit eldre ektepar som har slutta med gardsdrift og bygd om og restaurert husa til gjestehus.

Kona står for maten, medan han er vert ved bordet.
Heldigvis kan den tyske kvinna både fransk og engelsk så ho er tolk, og det vert ein triveleg kveld med 6 rettar god lokal mat. Mest all maten kjem frå lokale råvarer.


Først vert vi bydd på ein aperitiff. Vi får velge mellom ein lokal dram, eller eit meir velkjendt merke. Eg vel den lokale for å gle verten.
Så kjem grønsaksuppe. Deretter ein patè med asparges-stenglar.
Hovedretten er lammekotelettar med grønsaker.
Men enno er vi ikkje ferdige, for no er det ost og kjeks. Kjeksa er laga i ein lokal by. Og så avsluttar vi med karamellpudding.
Alt medan samtalen går på fransk og engelsk, og inni mellom gjer verten iherdige forsøk på å lære norske ord, under Torbjørg si kyndige rettleiing.
Og utruleg nok, middagen kosta oss 12 euro kvar.

Denne natta er eg velsigna med ei herleg god seng.
Det kan vere utruleg triveleg å vere ein vandrar i framandt land, når ein møter så hyggelege og imøtekomande menneske langs vegen.

Solsikker

Det er mange solsikkeåkrar langs vegen vi går. Dei fleste er i mogen alder, medan andre enno er i ungdommen. Også gamle brune, lutande med hovudet mot bakken, ser vi. Trøtte av livet. Ein dag møter vi den store maskina som er i gang med å hauste inn åkrane.

Og så slår han ned i meg tanken på solsikkene sitt livsløp, og oss som vandrar forbi dei på vegen.


Vi var og ein gong unge og grøne, med lyfte hoved på ranke kroppar (stenglar) , klare for livet. Ein dag er vi komne i vaksenlivet, og vi blomstrar med våre store solgule blomstrar.


Men livet går sin gang. Vi modnast. Hovudet bøyst meir og meir, og ein dag er alderdomen der, og vi luter mot bakken, og våre fagre blomar er visne og grå.
Og så... ein dag er hausten der, og stengelen vert klipt av. Vi vert hausta ut av livet.

Solsikka og mennesket. Ulike, men likevel så like.
Solsikka gir sine frø som spire opp til nytt liv i ein ny vår.
Men kva med oss?

Påskedag gir også oss eit løfte om ein ny vår då vi skal verte kalla ut av gravene til eit nytt liv.
Men det er no vi lever. Kva er det vi fyller dagane våre med av verdiar?
Er det berre for oss sjølve vi lever, eller... ser vi og vår syster og bror som treng oss.

Hunden

Vi hadde høyrt at hundar i Frankrike ikkje var å spøke med, men så langt hadde vi ikkje hatt noko problem med dei.
Eg dannar baktropp der vi vandrar oppe på ein ås, ein av desse solvarme dagane. Eg går i mine eigne tankar, men vert brått reven attende i virkeligheita.
Hjelp, Kva er dette for udyr!
Framfor oss, midt på vegen står ein stor, mager og gulbrun hund. Så kjem han luntande imot oss.
Dei framfor meg vik ut til sida. Vil han gå forbi, eller han lyst på eit solbrendt lår?
Då eg er oppe på sida hans, stoggar han, ser på oss, og så snur han og byrjar gå ved sida mi.

Jaga han nyttar ikkje. Han skifter litt på kven han går ved sida av, men mest er han i baktroppa saman med meg.
Det nærmar seg tid for ein rast, og i ei lita dump er der eit stort, skuggefullt tre. Her slår vi oss ned. På andre sida av vegen står solsikkeåkeren moden for hausting.

Hunden er tydeleg interessert i sekken med mat. Skal vi tore å ta opp maten med den magre hunden hos oss. Då forsvinn vel alt i han.
Den har tre ulike halsband med namn på eigar og telefonnummer, så det er nok ein vandrar dette og.

Vi får prøve å jage han. Vi prøver fleire forsøk utan hell.
No stikk han snuten nesten ned i Leif sin sekk. Eg prøver eit nytt forsøk med å klappe i hendene og ta eit sprang mot han. Det lukkast. Han spring bakover vegen eit stykke, men stansar så og kjem attende. Nye klapp og sprang. Det same skjer igjen, men no kjem han attende inne mellom solsikkende. Eit tredje forsøk. Denne gongen snik han seg fram langt inne i åkeren til han er forbi oss. Då er han frelst og tanar framover vegen, bort frå oss.

Eg undrast på kva han hadde å fortelje til dei andre hundane den kvelden, om dei treiske og vanskelege vandrararane han hadde møtt. Og den verste av dei var han med hatten.

Blomstrande landsbyar

Landsbyane er ulike i Frankrike, liksom grendene heime er ulike. Men det hender at landbyen vi går gjennom har eit særpreg som skil den ut frå mengda.
Ein slik var landsbyen vi gjekk gjennom, og som var full av blomar.
På torget, ved kyrkja, gatelangs ved husveggane, og oppe på husveggane.
Som på biletet her, Labastide-Marnhac.



Labastide-Marnhac

Over brua, og opp. 17.september 2008

Det vert ei kald natt i eit gamalt hus. Eg er glad for at har ein varm rygg at med meg.
Verten serverer oss frukost inne i privaten, og han hjelper oss med å finne husrom for neste natt.
Det er ikkje enkelt. Alt er fullt. Men til slutt lukkast det på ein bondegard i nærleiken av Lascabanes.
Vertinna vil plukke oss opp ved Chapelle St-Jean.
Det er 26km dit, men ikkje store stigningane. Vi skal opp i omlag 300m.o.h.

I det vi går forbi eit apotek, viser gradestokken +6. Og når vi kjem ned til Lot, driv morgonskodda på elva.


Vi går langs elvebredden mot den gamle, befesta brua over elva, Pont Valentré frå 1500-talet.


Ho er eit flott syn der ho strekkjer seg over elva i morgonsola, med sine tårn og murar.



På andre sida skal vi først over den trafikkerte bilvegen nedover Lot-dalen.
Og så... så ventar den stupbratte fjellveggen.
Vi finn der stien opp byrjar.
Der er støypt trinn, høge trinn, opp fjellet.
Men der er ingen ting som vernar mot stupet, om vi skulle trø feil.

Vi klatrar oppover og held oss fast som best vi kan.
Trappene går over i sti, men framles er det bratt, både oppover mot åskanten, og utfor kanten.


Til slutt kan vi puste ut. Vi er oppe og ser ned på brua rett under oss.

Vi går bortover åsen og kjem om ei tid fram til den stor krossen, Croix de Magne, som står på kanten av åsen, ute på stupet ned mot vegen og elva.
Her er det gjerde som vernar mot å falle utfor, og ei storslegen utsikt over byen på andre sida av Lot. Den morgonen held vi vår morgonbøn ved krossen.


Vi kastar eit siste blikk mot byen før vi vender auge og føter innover åsen, vidare mot sørvest.