Kva no?

Framme. Kva no?
På den store plassen er det oppstilt ei mengd med gamle bilar, og mange går rundt mellom dei og kikar, og beundrar. Særleg ein gamal jeep frå krigens dagar, med eit par karar i amerikanske uniformer, er omsverma. Det er mange som vil ha bilete av seg saman med dei.
Bak oss, ved rådhusbygninga, står mange pynta til fest og ventar på eit par som er inne og vert vigde til ektefolk.
Borte ved Hotel Parador, bak bilane, står flagga rett ut i den stive vinden, og sanneleg er der ikkje eit norsk flagg og.
Inn på plassen kjem det heile tida nye pilegrimar. Både syklande og gåande. Så skal det klemmast og kyssast og gratulerast med vel endt vandring, Og fotoapperata vert flittigt brukte for å feste stunda til minnebrikka.
Og eg? Eg kjenner på ei stigande kjensle i meg. Kva no? No er eg her. Vandringa er over. Målet er nådd. Er der ikkje meir? Er det berre å snu og gå heim att?

 Men så er det meir. Vi må nå pilegrimskontoret før dei stenger. Registrere oss, og få våre bevis på at vi har vandra pilegrimsvegen til Santiago de Compostela. Og det må skrivast på latin, må vite.
Nede i ei gate, ikkje langt frå katedralen finn vi kontoret. Skiltet forkynner på mange språk at her, innanfor porten, er staden. Og langt nede finn vi det og på vårt eige mål.

 Men å komen inn er verre. Her er lang kø av ventande pilegrimar som alle skal for inn for registrering og utskriving av pilegrimsbeviset.
Så her er det berre å stille seg i køen og vente. Sakte sneglar køen seg fram. Inn porten til gardsromet innanfor, inn døra til første etasje, gjennom romet og opp ei trapp til andre etasje. På gangen opp for trappa står ein mann og ordnar køen. Fire om gongen får sleppe inn i roma til dei som ordnar med registreringa.
Langt om lenge er det min tur, og ved skranken må eg vise fram pilegrimspasset mitt, som vert grundig sjekka, før ho stemplar det. I mellomtida har eg fått eit skjema å fylle ut. Namn, kjønn, alder og nasjonalitet. Kvar eg starta og grunnen til at eg gjekk. Var det av religiøse, kulturelle eller andre grunnar? Ja, kva skal ein skrive der tru? Der var så få som hadde kryssa av for det første, så eg melde meg, under tvil, på der. Sjølv om eg nok ofte har kjent meg meir som ein kulturell turist enn ein religiøs pilegrim. Så var det namnet mitt då, når det og skulle vere på latin. Kva det vart? Haraldur? Er det latin? Eg tykkjer det ser meir norrønt ut eg.

Det hadde tatt si tid å stå i den køen,  men mat må ein og ha, og katedralen må og få si første vitjing. Det halla på dagen då vi kom inn dørene til kyrkja, så det vart berre ei rask runde gjennom det store romet. Det var fredeleg og godt å kome inn i stilla frå vinden ute på plassen. Inn gjennom vindauga høgt oppe kom det solstrålar og lyste opp figurane oppe på veggen. Men borte bak høgalteret, var det kø. Lang kø av dei som skulle ned i krypten der sølvkista med Jakob sine levingar står.
Så vi kom til at det fekk vente til neste dag, søndag. Var vi tidleg ute, så var kanskje ikkje køen så lang. Då skulle vi og til messe i katedralen. Så då vart det ut i vinden att, og krysse opp gatene bak katedralen til vårt vesle, men sentrale hotell. To dagar skulle vi vere i byen, før mi kjære og eg, grytidleg ein morgon, ville la oss frakte ut til flyplassen for å byrja reisa heim.