Himmelen syner at noko er på veg, når vi forlet Hospital de Orbigo denne morgonen.
Reidun forlet oss om morgonen. Ho ville gå fram til Astorga denne dagen, og så gå vidare eit stykke opp mot fjellet neste dag. Før ho returnerte attende til Astorga for å møte oss igjen der.
Framme i Villares de Orbigo tek vi ein god rast på gata utanfor baren.
På veggen av herberget heng klesvasken til tørk.
Det er fleire vandrarar som både kjem og gjeng vidare. Tre kvinner dukkar opp, og når dei høyrer vi snakkar, gir dei seg i prat med oss, og så syner det seg at dei er frå sveariket, nabolandet i aust.
Men kva slags feiring som er bakgrunnen for dette, får eg ikkje kjennskap til.
Vi er komne vestanfor den flate sletta no.
Det går både opp og ned mellom dei lave åsane.
Så dukkar neste landsby opp, Sanitibañez de Valdeiglesias.
Kyrkjetårnet, eller rettare; kyrkja sitt klokketårn, ragar opp over hustaka.
Det er visst meir dyrehald enn korn her inne mellom åsane.
Ei gjetar kjem gjennom gatene med saueflokken sin.
Eg stiltrar meg inn for kyrkjedøra, og hamnar midt i gudstenesta, der presten er i gang med nattverdsliturgien.
Etter gudstenesta hamnar vi utanfor baren og nyt sola og freden.
Nokre pilegrimar vert ståande å sjå på kuflokken som vert dreven forbi, og eg nyttar høvet til eit situasjonbilete.
Eit par unge amerikanarar kjem og går inn i baren. Då dei kjem ut at vert eg merksam på deira noko uvanlege vandrarsko. Slike har eg ikkje sett før.
Dei er gode å gå, men ein treng litt tilvenning, då dei har så tunn sole, fortel dei.
Det er som å gå berrføtt utan å vere det.
Så er det inn mellom åsane att.
Det har vorte fleire pilegrimar no etter Leon. Til tider er det heile fylgja som dreg forbi oss.
Men stien er god å gå, sjølv om det i nedoverbakkane er litt små rullestein.
Skyene tek etterkvart meir dramatiske former, og vi byrjar høyre tora slå i det fjerne.
Ein pilegrim har vore ute og gitt ei melding.
Eg kan berre samtykke i meldinga.
Det er ikkje kor langt ein klarer å gå på ein dag, som er det viktigaste.
Men at ein har eit tempo ein kan trivast med, og at ein gir seg høve til å oppleve det som omgir pilegrimsvegen.
Mange går så fort fram at dei går forbi, ser ikkje, dei små gledene langs vegen.
Det har pilegrimsvegen lært meg etter fem år med vandringar.
Framme på åskanten ser vi Astorga for første gong, men over byen ligg der eit grått teppe av regn.
Der vegen bikkar utfor åskanten ned mot landsbyen vi skal overnatte i, San Justo de la Vega, står ein stor kross til minne om Santo Toribo. Ein biskop til Astorga i det 5-århundre. Han kom på kant med folket, og måtte forlate staden. Her oppe på åskanten tok han av sandalane sine, riste dei og sa at ikkje eingongen støvet frå Astorga ville han ta med seg.
Nede i bakken fell dei første regndråpane. Vi leiter fram regncapane og får dei på oss.
Men 200 meter seinare er regnet over. Og det vart det regnet vi kom utfor under vandringa dette året.
Det har regna tidlegare. Regna mykje og, men då har vi vore under tak.
Dei er glade i å flagge offentleg, spanjolane.
Heime kan det hende vi finn kommuneflagget på rådhuset.
På rådhuset i San Justo de la Vega er der fire flagg. Her frå venstre: Regionflagget for Castilla y Leon, det spanske nasjonalflagget, provinsflagget for Leon og så kommuneflagget.
Mange har og eit femte flagg, EU-flagget.
Landsbyen si kyrkje er utvendig ei blanding av gamalt og nytt,
Klokketårnet er frå ei tidlegare kyrkje, men skipet kan ikkje vere mange åra gamalt.
Eg går rundt den, og prøver døra, som sjølvsagd er stengd.
Men eg ser gjennom vindauga at ho har nokre fargerike glasmåleri.
Ho ser i det heile teke spanande ut, men kva hjelp er det i det når eg ikkje kjem meg inn.
Litt ut på kvelden er eg på hospitsromet. Då byrjar kyrkjeklokkene å ringe.
Kyrkja må vere opa no, seier mi kjære.
Eg triv kameraet og er raskt ute av døra.
Eg prøver kyrkjedøra. Jau, ho er opa, og eg smyg meg innanfor.
Inne i kyrkja snur nokre eldre kvinner seg og ser undrande på framandkaren som kjem inn døra.
Eg helsar dei med eit lite smil og eit nikk, og finn meg plass på ein av dei bakre benkane i skipet.
Eg ser at her er berre kvinner. For det meste eldre, men og nokre unge.
Dei berre sit der, stille i benkane.
Torbjørg og Bodil kjem inn og set seg ved sida mi, medan stadig fleire kvinner kjem inn, helsar kvarandre, og finn seg plass i benkane.
Minutta går medan eg syg inn inntrykket av romet. Enkelt, vakkert, men og med store kontrastar i utsmykkinga.
Fondveggen minner meg om fondveggen i Vartdal kyrkje heime med si enkle skildring av scener frå Jesu liv. Medan vindauga strålar nonfigurativt i sterke og klåre fargar, og den skulpturelle utsmykkinga er noko midt i mellom.
Ei kvinne går inn i eit siderom, kjem ut at og går fram til korpartiet. Tenner lysa på alteret, slår på ein mikrofon, og opnar ei tekstbok på lesepulten. Går så og set seg nede i benkane.
Så kjem det ei kvinnestemme over høgtalarane og byrjar lese ei tekst, og kvinnene fell unisont inn.
Eg skjønar nokre av orda, og det går opp for meg at det er eit Ave Maria som vert lese, og som vert teke opp att gong etter gong, som bøneperlene på ein rosenkrans.
Og heile tida kjem det nye kvinner inn døra. Gjer ei lita knebøying, korsar seg og finn seg ein plass i benkane, og fell inn i koret av kvinnestemmer.
Vi reiser oss stilt og smyg oss ut døra.
Ut på trappa møter vi presten på veg inn, og nokre menn som har venta på han ute.
Det rører seg ei undring i meg, vestlandspietisten, der vi ruslar attende til hostellet.
Ei undring over kor ulikt tru kan uttrykkast, alt etter kva samanheng ein står i.
Og var kvinnemøtet i kyrkja, før presten kom og forretta messa for dei, mindre verdt enn eit bønemøte heim før eit kveldsmøte på bedehuset?
Det eine med ei fast bøn som vart repetert gong etter gong, i motsetning til den frie bøna heime, som også har sin faste liturgi i kva det skal beast om.
Der har og pilegrimsvegen endra meg. I dag er eg nok mykje mindre pietist enn eg var, og meir open for at andre kan ha ei likeverdig tru. Trass i at vi kan uttrykke den noko ulikt, både i ord og symbol.
Frå Hospital de Orbigo til Astorga gjekk vi den merka caminoen. Mellom Virgen de la Camino og Hospital de Orbigo gjekk vi ei anna rute enn vist på kartet.
San Justo de la Vega sitt våpenmerke
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar