Astorga

31.mai 2011


Siste vandringsdagen rann med sol og blå himmel.
I vest over Leon-fjella låg der enno nokre skyer etter gårsdagen sitt regnvær, men det teikna til å verte endå ein fin dag.
Frå verandaen utanfor hostelromet, kunne eg sjå bortover gata mot skogholtet og brua over elva. Og over trea skimta eg tvillingtårna på katedralen.
Det ville verte ei kort vandring denne dagen, berre fem kilometer pluss vandringa i bygatene.


Morgonsola strevar litt med å løyse opp skyene austanfor oss, der vi vandrar forbi kyrkja og ut av landsbyen.


Vel over brua og gjennom skogholtet, opnar sletta seg fram mot Astorga, og den gamle bydelen som ligg oppe på ei lita høgd.


Vegen går ikkje strake vegen. Han kronglar seg fram både i krok og krik.
Over ei gamal bru ..


...og opp - og ned - gjennom eit underleg byggverk av ei gangbru over jarnbanelinja.


Oppe på høgda i Astorga ligg pilegrimsherberget, og utfor står denne vandraren som ikkje har sekk, men koffert på ryggen.
Vi leitar opp turistkontoret, og får ei oversikt over hostel i byen. Etter litt telefonering får vi napp, og kan leite opp eit husvære for komande natt.
Ikkje så langt frå pilegrimshospitset.


Lenger borte i byen, side ved side, ligg dei to bygningane som har første prioritet av det vi ynskjer å sjå. Antonio Gaudi sitt byggverk, Palacio Episcopale (biskopen sitt palass) og katedralen Catedral de Santa Maria.


Først katedralen.
Frå ei sidegate får eg med meg litt av vestfronten, men det eine tårnet vert borte bak gatehjørnet.



Tympanumet over døra skildrar når Jesus vert teken ned frå korset, men resten har eg litt vanskar med å tolke. Det på venstre sida skal vise ein knelande St. Roch framfor Jesus. Men her er så mange ulike personar og detaljar samanvevde at eg klarer ikkje å sjå kven og kva det handlar om. Men under scena til venstre står det "Pietas"(tilbeding) og under det til høgre "Innocentia"(uskuld).




Innvendig er der, utanom høgalteret, fleire sidealter.
Maria er tilstades på mange av dei. Men vi finn og Peter og Paulus, og sjølvsagt Santiago.


Over døra på sydveggen finn vi Maria som vert krona.


Vi finn oss ein restaurant ved katedralen. Det er ein litt kald vind ute, trass i sola, så vi søkjer inn. Som vi sit der og nyt vår kaffi med noko attåt, står Reidun med eit ved bordet.
Ho hadde gått vel ei mil vidare frå Astorga, og så teke drosje attende.
Brått ringer Reidun sin telefon. Det er turistkontoret. Ein drosjesjåfør har vore innom med ein portemone. Saknar ho sin?
Ho gjer ikkje vegen lang til turistkontoret som ligg berre nokre få hus frå restauranten. Når ho er attende vert spørsmålet om korleis ho skal få takke sjåføren, aktuelt.


Noko seinare sit vi ved eit bord tett ved katedralen. Då ser vi eit ungt par med to born vandre forbi. Eg komenterar at det er ikkje alle pilegrimar som er så gamle, og undrast på om eg skal ta med eit par barnebarn neste gong. Men mi kjære trur ikkje det er nokon god ide.


På veg attende til husværet vårt, støyter vi på paret med borna igjen. Reidun tek kontakt, og så viser det seg at dei er frå Isfjorden. Dei går ikkje heile vegen men tek og buss inni mellom.
Det er ved ein drosjehaldeplass vi står og pratar med dei.
Ei drosje køyrer ut, og sjåføren i den neste stig ut og rullar bilen fram. Så går han bak, opnar bagasjeromet og tek ut ei flaske.
Kjem så bort til oss og rekkjer Reidun ei flaske frå Sylte Mineralvatn.
Det er sjåføren som hadde køyrt henne tidlegare på dagen, og då er problemet med takk løyst, og takkeklem vert utdelt til ein del lått frå dei som står rundt.





Palacio Episcopale må vi og vitje. Eit spennande bygg i jugendstil, både ute og inne. Diverre var der fotoforbod, så eg har ikkje bilete frå det vakre indre av bygninga.


Vi møtte Eli att her i Astorga. Ho skulle vandre vidare over Leon-fjella og inn i Galicia.
Vi derimot, avslutta vandringa her. Fjella og Galicia får vente til neste år.

Dagen etter, den 1.juli byrjar vi på vår lange heimreis. Først med buss til Leon og med overnatting på Paradoren. Så ny buss inn i natta til Madrid og resten av natta på flyplassen der. Derifrå fly til Dusseldorf og mange timar der før eit nytt fly tek oss vidare til Gardemoen. Og så til slutt buss gjennom ei ny natt, over fjella og heim.



Busstasjonen ligg utanfor bymuren, og vi får eit siste glimt av katedralen og biskopen si borg, før bussen køyrer oss til Leon neste dag.


Og på eit av katedralen sine spir helsar Pero Mato oss velkomne attende neste år.

Pero Mato er ein legendarisk helt(frå den lokale folkestamma i fjella; maragatos) som kjempa saman med Santiago mot maurarane i slaget ved Clavijo i det 9.århundret.

Astorga sitt våpenmerke