Vi kjem seint igang. Frukost først kl.8.00.
Torbjørg vil ta buss seinare på dagen, på grunn av sin vonde ankel, som ho fekk linda i går kveld. Det er nok all asfalten dei 23 km fram til Navarrete som er årsaka til det vonde.
Sjølv kjenner eg meg i form etter natta, så eg vil gå.
Så er vi igang. Kryssar elva og byrjar gå opp dei bratte gatene mot toppen av klippene.
Vel oppe opnar det seg eit flatt landskap vestover.
Her er det ikkje berre vinmarker, men og mykje grønsakåkrar langs vegen.
Etter nokre km dukkar ein liten landsby, Azofra, opp. Der var det råd å kjøpe seg ein kaffikopp, og vi nytta høvet til ein liten formiddagsrast.
Det lukta sau der, og vegen bar også preg at der hadde vandra sau.
Oppe i bakken, på veg ut av landsbyen, låg fleire saufjøsar. Frå dei høyrde vi duren av mjølkemaskiner saman med sauebrekinga.
Så flatar det ut i eit kornland.
Vi fann oss nokre halmballar ved vegen og sette oss ned for ein liten rast, og ei lita andaktstund, med mange avbrot av Buen Camino helsingar frå andre vandrarar som gjekk forbi.
Sola varma godt, og vi byrja sjå oss om etter ein stad der vi kunne ta ein matrast. Vi kom til eit stort byggverk av halmballar. Ein høveleg stad, endå til noko å kvile ryggen mot. Og fleire sat der alt. Fleire av dei er tyske. Ei gruppe med små og lette sekkar.
Sekkane, ja.
Dei har vore eit tema under vandringa i år og, som i dei tre føregåande åra.
Har vi med for mykje?
Kva kunne vi lagt att heime?
Kunne vi greidt oss med ein mindre sekk?
Og så vidare. Og konklusjonen vert like vanskeleg å ta også dette året.
Men når vi ser desse med små og lette sekkar vandre forbi, som om dei berre er på ein liten søndagstur, då dukkar spørsmåla opp.
Skal eg få meg ein mindre sekk neste gong? Ein på berre 30 liter,så eg vert nøydd til å vere meir kresen på kva eg dreg med meg av "nødvendige" kle m.m.?
Eller:
Vi er for gamle til dette, seier Torbjørg. Neste år nyttar vi bagasjetransport.
Eg prøver å tenkje etter.
Ja, det hadde ikkje vore verst det. Berre rusle avgarde med ein liten sekk på ryggen. Stor nok til innehalde mat og vatn. Og litt til.
Men, så er det kostnaden då. 8 euro for kvar dag pr. sekk. Det vert fort pengar av det.
Dette må eg nok tenke litt over i månadane framover.
Men sjå på dei, seier eg, dei har jammen store sekkar. Større enn våre.
Og med eit kjennest 60 liters sekken lett ut.
Mi kjære skriv om eit einsformig landskap.
Noko bileta over fortel om.
Vide og flate sletter med gulbrune kornstubbåkrar.
Langt borte i horisonten nokre lave fjell og åsar.
Og over det heile, ei varm sol frå ein skyfri himmel.
Dagen si vandring nærmar seg slutten. Vi er oppe på høgda, no skal vi ned over til Cirueña. Her på høgda med vidt utsyn, er det laga til ein rasteplass.
Ein minibuss står parkert, og ei gruppe busspilegrimar vandrar rundt på plassen. Dei er nettopp ferdig med lunsjen, og sjåføren er i ferd med å dekke av bordet, og sette resten av maten inn i bussen.
Det er gruppa frå halmbyggverket som er i ferd med å avslutte si dagsvandring.
No skal dei vel køyrast til Santo Domingo de la Calzada.
Dit kjem vi først i morgon.
Dei køyrer sin veg, medan mine medvandrarar slappar av og nyt sola og varmen enno ei stund, før sekkane igjen kjem på.
Eg har før nemnt dei mange nybygde bustadblokkene i dei små landsbyane. Med skilt utanfor som fortel om ledige husvære til salgs, eller til leige.
Men på vegen ned til Cirueña gjekk vi gjennom ein større nybygd landsby. Rekke på rekke med bustadblokker, med skule, samlingshus, symjebasseng og leikeplassar for born.
Og så vidt vi kunne sjå var dei aller fleste husværa tome.
Ei nybygd spøkelsesby.
Framme i den langt eldre, og mykje mindre landsbyen Cirueña leiter vi oss fram til eit blått hus. Hospitset Virgen de Guadalupe.
Vi ringer på og ei stemme innanfrå ropar eit kvart.
Vi prøver døra, men ho er ikkje til å opne.
Stemma ropar eit kvart igjen, men døra verkar framleis stengd.
Så høyrer vi raske steg ned ei trapp inne, og med eit brak flyg døra opp, og ein rørsleg mann ynskjer oss på spansk velkomne.
Ja for spansk er hans språk, med nokre få engelske i tillegg.
Vi registrerar oss, betalar og får våre pass stempla.
Og så, skorne på hylla der, og stavane i kroken der.
Dusj og toalett inn her. Vaske kle der.. Han peikar på ein liten vaskekum.
Klesnorer der. Han peikar ut døra. Over til andre sida av gata.
Virgen de Guadalupe. Kvar høyrer den jomfrua heime? Eg synest å hugse at det er på andre sida av havet. I Mellom-Amerika.
Heime leitar eg det opp, og det stemmer. Det er ved Mexico by.
Der viste jomfrua seg i ei hole for ein atzekisk jordbrukar i 1531, og ba han gå til erkebiskopen og be om at det vart reist ei kyrkje ved hola.
Etter mange runder med fleire visjonar, vart kyrkja reist, og jomfrua er i dag Mexico sin nasjonalhelgen.
Kom med meg.
Berrføtt vandrar eg opp trappa etter dei andre og inn på romet. 2 etasjesenger, eit par stolar, og på veggen eit vindauge med tette persienner for.
Vi prøver å fortelje han at Torbjørg kjem med bussen, og vi lurer på kvar bussen stoggar.
Etter nokre runder på spansk / engelsk forstår vi at dette skal han ta seg av. Etter ei stund høyrer vi døra slå i nede. Han er gått for å møte Torbjørg. Og ho får ikkje bære sekken. Den tek han seg av.
Så er vi samla alle fire att.
Det er to dusjar og eit toalett nede, med berre eit flagrande plastforheng i døra ut mot vaskeromet. Så eg let damene få dusje i fred, utan å ha eit mannebein svinsande rundt seg
I staden dreg eg fram soveposen og legg den oppe på senga, med meg sjølv øverst.
Men då høyrer eg med eit ei streng mannsrøyst som lirer av seg nokre spanske glosar med lyfta peikefinger.
Og eg skjønar at dette skal han ikkje ha noko av. Å ligge på senga før ein har dusja er på det strengaste forbode.
Damene har litt kle å vaske, men på vaskeromet er det berre kaldt vatn, så dei prøver å ta noko varmevatn frå dusjen. Men då er det lyfta peikefinger igjen.
Berre kaldevatn er lovleg ved klesvask, og han overtek vasken for dei, vaskar den og henger den opp til turk.
Ei av dei prøver å dra opp persienna for å sleppe inn litt sol. Då er peikefingeren der igjen.
No. No! Då vert det fullt av fluger her.
Det går opp for oss at dette kan verte ei minnerik overnatting.
Pablo Marie heiter han og lever som flyttfuglane.
Kjem i april for å opne herberget, og vere vert gjennom sommaren. Men midt i oktober stenger han huset og flyttar ned til kysten, til San Sebastian ved franskegrensa.
Der er hans paradis på jord, skjønar vi.
Her, nei her er det for kaldt om vinteren. Her orkar han ikkje å vere då.
Han steller vel for sine gjester, men ein må ha sine reglar skal det fungere.
Ordnung must sein, som dei seier tyskarane.
Og klokka 19 er det middag. Presis, takk.
Takk for slike finst langs vegen som Pedro.
Dei må gjerne ha sine reglar som er med på gjer dagane lettare og enklare for dei når dei dag etter dag skal ta imot stadig nye vandrarar, og gjere opphaldet triveleg for dei.
Måtte berre vandrarane også møte sine vertar på ein like god måte.
Det er desse vertane som Pedro som sit at i minnet med sine venlege smil og trivelege humør. Dei vert ikkje borte i ei grå masse. Vi har møtt fleire av dei etter pilegrimsvegen.
Dei er eit krydder i tilværet med sin enkle og hjelpsame måte å møte vandraren på. Dei skaper kulør i ein sliten vandrar sin dag, der han eller ho tilbyr ei god seng i eit velstelt hospits. Og med sine enkle men gode måltid mat mettar ein svolten kropp og gjer han reidug til ein ny vandringsdag.
Eg tenkjer meg ei lita vandring bort i landsbyen til kyrkja og torget, men eg får ikkje opp døra ut, den er av jarn.
Då kjem Pablo raskt ned trappa.
Slik skal det gjerast.
Han set foten på døra nede og trykkjer den så hardt mot karmen at det smell i huset.
No kan du opne, seier han.
Sidan hadde eg ikkje problem med den.
Men spaserturen til kyrkja vart ikkje lang. Varmen var i meste laget i ettermiddagssola, og eg vende attende til hospitset og fann meg ein skuggefull stad.
Vi høyrde han plystra og song på kjøkenet medan han laga til middagen, og presis kl 19 kallar han oss inn på kjøkenet.
Vi var 6 tilbord utanom han sjølv som sat på høgenden.
På benken står ein stor bolle med eit handkle over. Det er første rett.
Damene ser litt tvilande på handkleet. Det såg ut for å trenge ein vask.
Så tek han bollen fram på bordet. Det er grønsalat. Og her får vi ikkje forsyne oss sjølve. Han auser ned på tallerknane etter som han syntest vi treng, og tynne meg får rikeleg. Etterpå er det ei bønnegryte. Servert på same måten.
Godt var det og mett vart eg.
Vi prøvde å spørje han ut om kyrkja.
Kom til kyrkja kl. 20.00 så skal ho verte opna.
Han måtte nyte stor tillit i landsbyen, sjølv om han ikkje var her om vinteren.
Klokka 20 var han der og opna opp for oss.
Han kallar oss fram til koret og seier vi skal stå i ring og halde kvarandre i hendene.
Så har han ein liten liturgi med lesing og bøn, før han spør, med ord og teikn, om vi vil ha nattverd.
Som protestantar takkar vi nei, men undrar oss imellom på at han som nok ikkje er vigd prest, kan tilby oss nattverden.
Så var tida over, og han viser oss at no vil han ha oss ut, så han kan stenge kyrkja igjen.
Vi rusla litt rundt i den svale solnedgangen, før vi kom oss til ro på herberget Virgin de Guadalupe.
Og let pilegrimen og kamskjelet ute ved bilvegen, verte gøymt av nattemørkret.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar