Det er mangt som er spanande ved å reise. Å få lære litt om stadane eg kjem til, ikkje berre i notid, men og i fortid, tykkjer eg er av dei tinga som gir meg mykje. Det syner nok igjen ved at eg skriv ein god del om det.
Noko anna eg har lært meg å setje pris på, er høve til å smake lokal mat. Og det er igrunnen litt utruleg, då eg langt inn i vaksen alder har slite med å tore smake på ukjend mat. Men takka vere sta døtre som nytta alle høve til å servere meg ting eg "heilt sikkert ikkje likte". Og dei pinlege opplevingane av andre som grein på nasen og skuva vekk matfatet med orda "eg et ikkje kva som helst", har eg smått om senn klart å snu mi matvandheit. Derfor nyttar eg alle høve når mine borneborn seier nei takk, til å gi vidare litt av mi leie erfaring med å vere matvand. Men eg skal ikkje nekte for at eg framleis kan kjenne på ein sterk indre motstand når eg vert servert ukjende rettar.
Ikkje slik denne dagen, på ein restaurant oppe i ein av fjellandsbyane. Ein triveleg stad med store steinheller til tak over takbjelkane.
Her vart vi servert ein fat med lokal fjellkost. Skinke, poteter, blodpølse, grov innmatspølse og speilegg. Og det smakte.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar