Pampaneira. Alpujarras

Bussen har tråkla seg ned fjellsida igjen, og svingar inn på parkeringsplassen i den lavaste av dei tre byane, Pampaneira. Det første som møter oss er ein gul-oransje kommunal lastebil med påmontert snøplog. Det er vårvarm sol denne dagen, men plogen fortel at her er det ikkje alltid slik, sjølv om det ikkje er mange mil ut til Spania sin solkyst. Byen har så smått byrja å førebu seg på sommaren sine turiststraumar, hovedgata ber preg av det med salgsboder og fristande vareutstillingar.

Det ligg ei fontene eit stykke bort i gata. Mi kjære er bort og smakar på vatnet. Eg vert litt uroa når eg prøver å tyde teksta over fontena. Der står det noko om at den som drikk av dette vatnet vil straks få ein ny kjæraste til å gifte seg med. Er ho lei av meg etter alle desse åra? Ynskjer ho seg ein fyrrig spanjol, istaden for ein forsakt og kjedeleg møring? Eg vert litt rolegare når eg stavar meg litt nærare inn i teksta. Løftet om kjærast og giftarmål gjeld visst berre for ugifte som høyrer til i landsbyen sin kyrkjelyd. Det var då endå godt.

Bortanfor hovedgata kjem vi inn i det som er den eldste bydelen. Der er gatene smalare,og midt i dei renn vatnet nedover og ut av byen.  Eg følte meg med eit ført langt attende i tid. Til lenge før vår tids krav til plass og armrom endra våre stadar. 

To av dei tinga som dreg turistane hit Alpujarras, utanom dei pitoreske byane, og det vakre fjellandskapet, er tepper. Vakre, vovne tepper.
Og jamon. Skinker frå dei andalusiske grisane. Dei som får gå fritt og livnære seg på eikenøtter. Der er to typer av dei. Nokre har brune klauver, medan andre har svarte klauver. Og dei har beste skinka. Men obs! Sjekk om svartfargen er ekte, eller om han er måla på for å få betre pris.

Her oppe i fjella finn ein det heilt ideelle klimaet for å luftturke skinka. Derfor kan ein inne i butikkane finne syn som dette. Skinke på skinke heng ned frå bjelkane. Det er råd å få smake på produkta. Og det smakte. Og når ein tillegg kan nyte litt lokal vin og ost til, så- nam, nam. Ein må berre passe seg og ta av fata med smaksprøver, og ikkje forsyne seg av eit fat som ein annan kunde har kjøpt til eiga glede.  Det vert skjeldan sett særleg stor pris på.

Så er besøket i Alpujarras over. Bussen krokar seg vidare ned svingane, ned til dalbotnen, og ut til kysten ved det solglitrande havet.

Capileira

Pampaneira

Bubion