Skjærtorsdag

   Dei var mange samla ved bordet denne dagen rett før påskehøgtida. Tidlegare på dagen hadde han bedt Peter  og Johannes gå inn i byen og møte ein mann. Hjå han skulle dei stelle i stand for måltid. No var dei her, han og dei tolv næraste læresveinane hans. Truleg var der fleire , men det er dei som er omtala når det seinare vert fortalt frå måltidet denne dagen.

   Dei ligg til bords, som skikken var den tida. På skrå inn mot bordet, og med dei fremste av læresveinane nærast han. Johannes, den yngste av dei, ligg opp mot bringa hans. Peter ligg og nær han.

  Mat og vin vert boren inn. Måltidet skrid fram med brød, fisk og vin. Alle forsyner av fata og praten går livleg mellom dei om det som dei har opplevt desse siste dagane, og om høgtida som snart er der.

   Eg sit i kyrkjebenken. Klokkene har ikkje ringt inn til samling enno. Eg høyrer stemmer rundt meg. Nokre er lavmelte, Eg kan knapt høyre orda som går mellom dei. Andre buldrar høgmælt og eg høyrer dei snakkar om ting dei har opplevd siste dagane. Så kjem første klokkeslaget, orgelet stemmer i, røystene tagnar, vert bytt i song.

   Han hevar røysta, og dei tagnar rundt bordet.

”Eg har lengta etter å ete dette påskemåltidet saman med dykk. Det er det siste eg får ete saman med dykk før det har vorte fullenda i Guds rike.” 

Dei ser uroleg på kvarandre. Kva er det han talar om?

Då tek han eit brød frå bordet, lyfter andletet oppover og ber ei takkebøn,  byrjar så å bryte det i bitar. Så seier han medan han gir dei ein bit  kvar.

”Dette er min kropp som vert gitt for dykk. Ta og et.”

  Han tek eit lite brød frå fatet og legg det i mi opne hand medan eg høyrer orda;  Dette er Jesu lekam som vart gitt for deg.

Eg tek det  mellom fingrane og lyfter det varleg til leppene. Så kjenner eg smaken av det spreie seg i meg, medan tennene knuser den vesle biten.

   Måltidet nærmar seg slutten, Snart er det over og dei skal ut i Jerusalemnatta.

Då lyfter han kalken, full av den funklande vinen. Igjen lyfter han andlet og takkar, og igjen høyrer dei røysta hans: ”Ta denne kalken og del vinen mellom dykk, for dette er den nye pakta i mitt blod som vert utrent for dykk.”

   Eg lyfter begeret opp mot kalken han held, og ser den raude vinen renne ned i begeret mitt, og igjen kjem røysta  imot meg. ” Dette er Jesu blod som vart utrent for deg.” Eg  lyfter  staupet mot leppene og let det fylle munnen med smaken av vintreet si frukt.

   Ute er det fullmånelyst, der dei går ned trappene mot Kedrondalen og ut porten i bymuren. Det er stilt mellom dei. Orda hans heng tungt og urolegt att i sinnet. Kva var det han sa, og kva var det han meinte med dei? Og kvar vart Judas av? Han gjekk ut døra under måltidet og kom ikkje att.

   Dei stig over bekken som om nokre få timar skal fargast raud av blodet frå offerdyra der oppe på tempelplassen, og går inn i mørkret mellom trea i oljepressehagen, Getsemane.

  Eg går saman med dei andre sakte ned kyrkjegolvet og ut i kveldsmørkret. Eg lyfter ansiktet opp mot kveldshimmelen og ser at snart er det fullmåne. I munnen kjenner eg ettersmaken av det vesle  måltidet eg for få minutt sidan tok imot.
Gitt for meg - utrent for meg.  Orda fyller meg der eg står i kveldsmørket.
Skjønar eg det? Nei.  Treng eg å skjøne det? Nei. Trass i at vesle vetet ikkje skjønar det, så likevel; eg trur orda. Eg trur at - trass i at eg såg og smakte vin og brød - så fekk eg likevel, der inne ved alteret, del i hans kropp og blod,  som vart gitt og utrent ein gong for lenge lenge sidan, ei påske i Jerusalem.
OK, det er eit uskjønleg mysterium. Men eg treng ikkje skjøne, ordet fortel at det er nok at eg trur det, trur at det er ei sanning og ein realitet. Og let Han få rom og liv i meg og i mine dagar.

Biletet er utsnitt av eit nattverdsbilete i Iglesia de San Nicolás de Bari, i Burgos.