Fikentreet. Alpujarras

Bussen køyrer gjennom Pampaneira og vidare oppover i den bratte fjellsida. Vi skal heilt opp til den øvste av dei tre byane. Men før vi kjem så langt, svingar  sjåføren bussen ut på ein stor plass, der vegen svingar rundt ein bergrygg. Og her er det eit flott utsyn over fjella og dalen djupt der nede. Ei bergnasa stikk opp og ut frå vegen. Dei yngste i flokken ser utfordringa og klatrar opp, men det varer ikkje lenge før eg finn også mi kjære sitjande der med føtene utanfor kanten.
                                                                                                                          

Det ligg to kapell på plassen. Kvifor dei er bygde her får eg ikkje svar på.

Her er det berre bratte liene rundt, og landsbyane ligg ikkje så langt undan? Begge kapella er stengde, men der er eit lite vindauge i dørene inn til roma innanfor.

Det største, som ligg inne på plassen, har rom nok for å kunne samle ein liten kyrkjelyd til messe. Men det andre kapellet er mindre, og ligg heilt inn til bilvegen. Der inne er der liten plass, men eg ser eit alter, dekt av friske blomar.

Då vi skal til å køyre vidare, ropar Marta på meg. Ho har tidlegare budd i Israel. Kom å sjå, seier ho, Her står eit lite fikentre, og det er rett før knoppane sprett.

Og rett bortanfor kapellet, nedfor muren, står der eit lite skot av eit tre. Ei tynn stamme med to greiner oppe under toppen, og med tre bristeferdige knoppar. Eg tykkjer det liknar eit skot av lønnetra som det har vorte så mange av i mine heimeskogar, så eg spør opp att om det verkeleg er eit fikentre, og får bekreftande svar. Men meir vert det ikkje, for no ropar ektemannen på henne at ho må kome. Bussen ventar.