Pamplona 21.juni 2009

Vi sette oss til eit enkelt frukostbord. Ett kjeks og ein madelain-bolle, + ett glas nypressa appelsinjuice på kvar.
Det var overraskaskande enkelt, sjølv for Spania.
Men så kom overraskinga.
Nytrekt kaffi, og 1 nysteikt pannekake på kvar og med sylte (blåbær og aprikos) og sjokade til å ha på, og det smakte godt.
Vel fortert kom 4 nye pannekakar. Og når dei også var oppetne, kom kokken for tredje gong med ei ny til kvar av oss.
Det vart ein herleg frukost.


Og etterpå køyrde sjefen Juan oss dei 13 km attende til Zubiri, og vi var klar for siste etappe til Pamplona.


Zubiri er ein by bygd opp rundt eit gruvekonsern.
Dei bryt malm i området der vi overnatta, og rensar malmen ved Zubiri.
Og den første kilometeren gjekk vi langs fabrikken og slamdepoet.


Det var gult av blømande gyvel langs vegen dei første kilometerane.


Været var fint. Litt kjølig, 11 gr om morgonen, Sol innimellom, men kald vind frå nord.


I Larrasoaña vart vi lokka inn i landsbyen av feiande musikk. Det viste seg at der var det marknad. Så vart det ein rast på torget, med søte kaker til.


Vi gjekk over fleire gamle bruer vestover mot Pamplona.


Og vakre landsbyar, som denne.


Nokre km frå Pamplona hadde vi ein ny rast på ein grillplass.
Der skildest våre vegar, for pilegrimsvegen bar opp i ei ås, medan det var råd å gå ein variant nede i dalen. Bodil og Torbjørg valde det siste, medan Leif og eg tok opp i høgda.


Vegane skulle møtast ved ei bru etter åsen, trudde vi. Men når karane fekk melding om at damene stod ved brua i ein ny bydel Huarte, stod vi på ein ås ved motorvegen mot Pamplona.


Vi gjekk vidare begge partar, Dei på ein vandrarveg der det på lange strekningar, sikkert i god meining, var lagt støypt vegdekke.


Men eg trur mange vandrar heller ville hatt ein god sti med naturleg grus. Det hadde vår, karane, sin veg.





Men så kom vi til til brua der stiane skulle møtast.
Ved ei gamal steinbru i landsbyen Villava.
Vi sende melding til dei to andre, og fekk svar attende om at vi skulle gå til Pamplona og finne hus for natta.


Det vart ei vandring gjennom vakre gater.
Det var tydeleg lagt ned mange Euro i å pusse opp både hus og gater i begge bydelane.


Det vart fleire km gjennon gatene i Villava, og Burlada før vi kom til elva og Madeleine-brua.


Når vi kom over brua og inn i Pamplona, skulle hospitset vere like rundt hjørnet.
Var der plass?
Jau der var plass, men dei kunne ikkje skrive oss inn før vi la våre pilegrims pass på bordet, og dei hadde damene som var 2 km bak oss.

Der kom mange vandrarar medan vi venta på dei to.
Denne vandraren frykta att der var fullt då dei kom, men heldigvis.
Der var enno plass.
Men vi vart skilde, mennene på eit rom og kvinnene på eit anna, takk.

Vi mennene fekk ei natt med tung og klam luft. Leif sette vindauget på ei lita opning då vi gjekk til sengs.
Men så kom ein koreanar og slo igjen vindauget med ein smell, og kraup i soveposen med kleda på.
Dersom han var så frostig, var det ikkje verdt å gjere forsøk på å opne det att.
Men kl 5.30 orka ikkje denne vandraren meir, han måtte opp og ut i frisk luft.

Men før sengetid gjorde vi Pamplona i sol og kald vind frå nord.


Og Pamplona. Kva er den byen kjend for?
Okseløpet.
Men det var ikkje rette tidspunktet for oss. Vi måtte greie oss med den store avbildinga i bronse.


Vi måtte også finne busstasjonen, og få kjøpt oss bilettar for turen til Bilbao neste dag.
Men der han var sist, var alt lukka og låst.
Det vart ein del traving i området, men ingen busstasjon.

Til slutt heiv eg meg frampå og spurde den kvinnelege sjåføren i ein flybuss som stod ved fortauet. Om ho kunne fortelje oss kvar den var.
Heldigvis kunne ho litt engelsk, så ho fekk forklart oss kvar den var.
I det vesle krystall huset, sa ho og peika.

Ved ei grasslette låg der eit avlangt glashus, ikkje stort men, der var busstasjonen. 2 etasjer under bakken.

Så var det mat til hungrige pilegrimar.
Kvar finn ein det når alle matstadar, utan pubar, er stengde fram til kl. 21.00.
Dei er seine med å gå ut og ete spanjolane, men vi vart svoltnare og svoltnare. Redninga vart ein pub som reklamerte med litt meir enn berre smågodt til alkoholen.

Kva skulle vi ha?
Eg kunne tenkje meg ein omelett. Og Torbjørg bestillte. Tortillas.
Kvinna bak disken kom med ein på storleik med ein grandiosa.
Vi vart samde om at vi måtte ha ein til kvart par.
To, deux, sa vi. Ho tok kniven å ville dele den i to.
No. no, Deux.
Ho vart litt forvirra. To tortillas.
Ho stirra på oss, og gapte; To tortilla?
Oui. Oui.
Noko slikt hadde visst aldri hendt henne. Ho lurte sikkert på om vi var smårare, som forlagte to.
Men vi fekk dei, og dei smakte utruleg godt. Og kaffi fekk vi att på.
Mette og gode var det tid for å finne att hospitset..

Vandringa er over for i år.
43 mil på 21 dagar. Kanskje i meste laget for oss. men vi kom fram.
Og neste år?
Skal vandringa gå vidare på franskeruta gjennom nord-Spania?
Vi får sjå når vinteren er over, og det går mot vår og sommar igjen.


Huarte

Villava

Burlada

Pamplona


Dette var stekninga vi gjekk dette året.
Frå Moissac ved det grøne merket, via St.Jean-Pied-de-Port ( med gul vimpel) til Pamplona med raudt merke.