Fleire vandrar kjem og slår seg ned ved borda.
Ei ung kvinne dukkar opp. Ho er godt kledd. Fleesjakka hennar har store våte flekker. Det er Judit. Ho fortel at ho gått frå Magdeburg ved Berlin. Så vart ho sjuk og sengeliggande i 3 veker, men no er på vegen igjen og målet er Santiago de Compostela. "Er du ikkje redd for å gå åleine?" Nei ho er trygg, ho går med Gud.
Stien opp mot høgda Roc de Loups er god, men her er ikkje mykje skugge å finne, så svetten dryp jamnt frå alle utstikk på kroppen.
Endeleg er vi oppe på høgda og ser utover dalen på andre sida. Der nede buktar ei stille elv seg fram, og ved sidan av den strekker ein asfaltveg seg nedover dalen, forbi ei lita husklynge, ned mot ei bru i det fjerne.
Nede ved elva tek vi ein rast igjen. Marie når oss at.
"Dette hjelper mot varme hovud," seier ho, går ned til elva og bløyter capsen godt og set den opp på hovudet igjen.
Dei andre prøver det same, men eg går med blank skalle.
Judit som er komen til, ser på mitt lett raudnande topplok, lyfter åtvarande peikefingeren;
"Du må ha på deg eit kvart. Det er farleg å gå uten i denne sola."
"Eg brukar ikkje hovudplagg." -
"Du er akkurat like egen som bror min. For nokre sta mannfolk."
Der fekk eg den. Eg får prøve å finne eit kvart å ha på hovudet.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar