Ro stilt langsmed landet

Henrik Straumsheim vaks opp i Sykkylven, men fekk sitt yrkesliv som lærar og folkehøgskulestyrar i mi heimbygd. Han skreiv mange dikt. Mellom dei mest kjende er dette - Ro stilt langsmed landet. Og det har fylgt meg frå ungdomen av. Men korleis eg les det har nok endra seg med åra.

Ro stilt langsmed landet, 

for kvelden er nær,

den annsame dag er til ende.

Du kjem ifrå langferd

og no er du her, 

og strendene tykkjest deg kjende.

No er du på heimferd,

det rodnar i vest, 

og byene spaknar mot kvelden,

og tindane låner

ein kvervande rest

av ljoset frå soleglads-elden.

Då skimrar ei stjerne

i drøymande sjø,

då kviskrar ei båre mot stranda

og voggar deg inn

mot ei eldgamal stø

der ætter i aldrar har landa.

Ro stilt langsmed landet

med glede i sinn

om skuggane legg seg på fjorden,

sving opp imot støa,

legg årane inn, 

og så kan du takke for roren.

Eg møtte ei ein dag som eg, då eg var i mitt 16.år, hadde vore elev saman med i eit folkehøgskule år. No når vi var  komne i vårt 84.år, må det kunne seiast at vi har hatt ei langferd bak oss i livet. No nærmar eg meg den eldgamle støda der ætter i aldrar har landa.

Men enno sit eg ved årane. Kor lang ror eg har att, er meg ukjent. Det kan framleis vere år att av min ror .Men ein dag er eg framme og kan svinge opp imot støa og legge årane inn. Då er tida komen for å takke for roren.

 

Ei and, fleire ender

Vi har fått nokre nye fuglar på besøk, av og til. Dei kjem snatrande og ruslande på inspeksjon av plenen. Det er nok noko etande dei er ute etter å finne for dei er ofte ned i marka med nebbet. 

Men undringa mi var kva slags fuglar dette var. Og nettet gav svar.  Det er indiske løparender. Opphaveleg frå dei indonesiske øyane. Løparender fordi dei heller spring enn flyg. 

Og som mat er dei glade i insekter og sniglar, og det er kanskje derfor grannen vår har skaffa seg desse tre, for brunsniglar det har vi rikeleg av.  I tilegg skal dei vere flinke eggleggarar, men ikkje i reir, dei berre slepper dei frå seg der dei går. Så det kan verte eit arbeid å sanke, leit opp egga deira.

Augustkveld

Så er også i år august månad på hell. Dei lyse sommarkveldane er over, no mørknar det ute nå kvelden sig på. Om ikkje mange dagane blar vi over kalendarane til den første haustmånaden,  september. Og ein morgon får vi sjå kvit snø på fjelltoppane, og trea sine lauv skifter farge frå grønt til raudt, gult og brunt. 

Før mørkret og natta heilt sigra i kveld, var der over fjella eit gjenskin av dagen sitt lys mellom skyene i vest.

Då dukka desse  orda til Olav Mosdøl sin kveldssalme  opp i minnet mitt.

Det syng så vakre tonar gjennom kvelden

 når himlens Herre samlar ljost inn.

Dei siste ljodar døyr i avdagsskjelven

og skaparhender lange skuggar bind.

I kveldens røyst det ligg ei stille minning

om Herrens fred til alle han har kjær

Dei milde strålar er ei kjærleg helsing

til vener som han no vil stige nær.

Ver still mi sjel lat songen meg få binde

ein gullan tråd av bøn i himlen inn.

Ver audmjuk sjel så du kan vegen finne

og eige arv der æveljosa skin.

Kjente jeg deg?

I dag skulle eg feira mi kjære sin 78års dag, men no er det alt 4. året sidan ho gjekk bort av krefta ho vart råka av.

Ho var ung då vi vart eit ektepar

Ho mangla nokre få dagar på å fylle 18 då ho stod brud i Veøy kyrkje, og tidleg vart ho mor.

Men ho hevda alltid at vi to var meint for kvarandre, sjølv om nok ikkje alle dagar i samlivet var like enkle å handtere. Tidleg mor, dårleg økonomi dei første åra,  og den utdanninga ho hadde ynskt seg, fekk ho ikkje.  Men aldri høyrde eg henne klage. 

Det er med ei  djup takksemd  eg sit att etter samlivet med henne som var meg så kjær.

Likevel, det står ikkje til å nekte for at sidan ho gjekk bort, så har eg ofte granska mi rolle som hennar make i dei åra vi fekk saman. Ofte er det i netter når svevnen let vente på seg.  Det er nok ikkje alt eg kan rose meg av overfor henne, desverre. Der er nok mykje som skulle vore usagt og ugjort. Men som Arnulf Øverland skriv i sitt dikt. Ei hustavle. 

Der er en sorg i livet som inger tårer kan lette. Det at det var for sent da du skjønte dette.

Og her er det Rolf Jacobsen set ord på noko han kjente på då hans kjære Petra gjekk bort. Og som eg kjenner meg att i når eg i stille stunder minnast henne som gjekk bort i 2022, men som framleis er mi kjære Bodil.

Kjente jeg deg

egentlig. Noe

du aldri  fikk sagt

eller, vi lot ligge. Halv-

tenkte tanker. En skygge

som strøk over ansiktet.

Noe i øynene. Nei 

jeg vil ikke tro det. Natten

har ingen lyd. 

Bare rare tanker. Ord

som stiger opp av søvnen:

Kjente jeg deg 

Ildfluene

Det var den aftenen med ildfluene

vi stod og ventet på bussen til Velletri

at vi så de to gamle som stod og kysset

hverandre under platantreet.

Det var da 

du sa, halvt ut i luften,

halvt til meg:

Den som har elsket lenge

har ikke levd forgjeves.

Rolf Jacobsen

Så vert dei verande desse tre. 

Tru, von og kjærleik.

Og størst av dei er kjærleiken.

1. Korintarbrev kap.13, vers13

 Brevskrivar : Paulus frå Tarsus.

Plutselig i desember

Mi kjære og eg skulle ha feira 60års brullupsdag i dag. Ein strålande varm augustdag i 1965 sa vi ja til kvarandre i Veøy kyrkje, og byrja på vårt samliv. Eg hadde gledd meg og sett fram til 60års feiringa, men slik gjekk det ikkje. I mars månad i 2022 sigra kreftsjukdomen og ho sovna inn. Og eg fekk ei grav å gå til. Sidan har dagane mine innimellom vore prega av sorga, saknet og vemodet.

Eg møtte ei som hadde vore enkje nokre år, og ho spurde kor det gjekk. Eg fortalde om saknet. Det vil du alltid ha med deg, sa ho, det vil minke men vert aldri borte. 

Eg har byrja fylgje tidlegare biskop i Hamar, Solveig Fiske, på Fjesboka, og i hennar tankar inn mot natta, kom og  lyrikaren Rolf Jacobsen inn i min synsvinkel. Og hjå han har eg funne mangt som finn atterklang i meg. Her kjem eit av dei. Eg kjenner meg att i hans tankar der han står ved si kjære Petra si grav, slik eg i mine tankar står ved mi kjære  Bodil si grav. 

Plutselig i desember. Av Rolf Jacobsen.

Plutselig. I desember. Jeg står til knes

i sne.

Snakker med deg og får ikke svar

du tier.

Elskede, så er det altså hendt. Hele livet 

vårt,

smilet, tårene  motet. Symaskinen din

og alle arbeidsnettene, Reisene våre,

tilslutt: 

- under sneen, Under den brune 

kransen.

Alt gikk så fort. To stirrende øyne. Ord 

jeg ikke forsto, som du gjentok og 

gjentok.

Og plutselig ingenting mer. Du sov.

Og nå ligger de her.  Alle dagene, 

sommernettene,

druene i Valldolid, solnedgangene i 

Nemi

- under sneen,  Under den brune

kransen.

Lynsnart som når en bryter slås av

blir alle billedsporene bak øyet

tonet ned,

visket ut av livets tavle, eller blir de

ikke?

Den nye kjolen din, ansiktet mitt, trappen 

vår

og alt du bar til huset. Er det borte?

 - under sneen, Under den brune

kransen.

Kjæreste venn, hvor er vår glede nu

de gode hendene, det unge smilet,

hårets lyskrans over pannen din, ditt

mot og dette overskudd av liv og 

håp ?

- Under sneen. Under den brune 

kransen.

Kamerat bak døden. Ta meg ned til deg.

Side ved side. La oss se det ukjente.

Her er så ødslig nu, og tiden mørkner.

Ordene blir så få, og ingen hører mer.

Kjæreste, du som sover, Evrydike.

- Under sneen. Under den brune

kransen.

Lærdom

5.august. Tja, kva skal ein seia til det?

I dag byrjar eg nedtellinga på mitt 84. år, så får eg med tida sjå kva det fører med seg.

Kanskje er det på slike dagar at livet, og erfaringane frå dei mange dagane og åra før, får lov å melde seg på. Ein kan ikkje gjere noko med dei. Dei står der i minnet, både det gode og det vonde som eg gav,  og fekk.

Eg har, sidan unge år, bore med meg visdommen i Arnulf Øverland sine tre vers, som han kalla Hustavle.

Der er en lykke i livet

som ikke vendes til lede

Det at du gleder en annen

det er den eneste glede.

Der er en sorg i verden

som ingen tårer kan lette.

Det at det var forsent

da du skjønte dette.

Ingen kan resten av livet 

stå ved en grav å klage.

Døgnet har mange timer.

Året har mange dager.

Eg kom over nokre vers av Alf A Sæther som er inne på noko av same livserfaringa, livsvisdommen. Det tek eg med meg inn i dagane framanfor, når eg skal telje ned dei 365 til neste årmålsdag.

Så får roden på himmelen vi fekk her ein kveld,  stå og lyse over desse orda.

Og minnet om henne eg fekk dele dagar og år med, få ungdoms dagar til dei gråe hår.

Å elska 

er å vere stille

nesten heile tida

og ha varme hender.

Å elska 

er ikkje å vakta,

men å sjå ein annan veg

til rett tid.

Snakk ikkje om ekstasen

når du meiner 

kjærleiken.

Dei bur på kvar sin stad

og møtast

skjeldan.

Snakk heller 

om å gå til fots

gjenom ti tusen kvardagar

og aldri halda opp

med å vera den rette.

Å elska

er å tenna lys

og tørke tårer,

natt og dag.

"Sukk"

I jula hadde eg eit fall under vitjinga hjå mi eldste dotter. Vel heime i romjula vart det vitjing hjå doktor som igjen førde til nokre dagar på nærsjukehuset der hjartet mitt stod i fokuset. Og når nyåret var over fekk eg  på sentralsjukehuset innlagt eit lita databrikke i bringa for å overvåke korleis hjartet mitt fungerte.  - og med seks månaders karantene for bilkøyring.  Har eg merka noke hjarteproblem desse seks månadane  ? Nei, ikkje i det heile, og det er då positivt.  Positivt har det og vore at born og gode frendar har gitt meg skyss når eg har hatt trong for det. Og at eg i desse vekene utan førarkort har fått nytte apostlane sine hestar i større grad enn før, må og kome ut på den positive sida.

Men når no dei seks månadane er over, er eg ikkje like nøgd med situajonen. Eg vil gjerne få løyve til å setje meg bak rattet igjen, men nei. Det er ikkje så enkelt.

To gonger har eg vore med lege for å få helseattest for fornying av førarkortet, som gjekk ut i karenstida. Men nei, det kunne han ikkje gje meg. Han hadde ikkje fått melding frå sjukehuset på at han kunne gje meg det, sjølv om eg, atten dagar over karenstida fekk telefon frå sentralsjukehuset på at alt var i orden og eg kunne byrje å køyre att.

Etter kontakt med sjukehuset fekk eg til svar att det var ferietid, men legane skulle sjå på det når ferien var over, og august hadde byrja. Men mi sak låg nok inkje øverst i bunken. Og når dei hadde gjort sitt, så var det  legane på lokalsjukehuset som så ville ta kontakt med meg, men heller ikkje der ville mi sak  ligge  først i bunken. Og når dei med tida hadde hatt eit møte med meg og gitt meg resultatet av dei seks månadane, så ville dei sende resultatet til min journal hos fastlegen.. Då først kunne eg kontakte han for å få min helseattest, med vona om å få fornye førarkortet mitt, og kunne setje meg bak rattet i min eigen bil att.

Då hadde det vore fint om eg kunne gått inn på mi side i Helsenorge og få sjå når fastlegen hadde fått meldinga inn på min journal, men nei, det går ikkje,  for HelseMidt gir ikkje tilgong til pasientane sine journalar, slik dei andre helseområda gjer.

Seks månader køyrekarantene fekk eg. No har eg byrja på den åttande månaden og framleis veit eg ikkje kor lenge det skal gå før eg igjen har eit gyldig førarkort. Sukk. Er det dette ein kallar byråkrati ?

.

Rødven kyrkje

Møre og Romsdal har 3 stavkyrkjer, av dei har Nordmøre 2 og Romsdal 1.  Og den eine er Rødven stavkyrkje. Der var vore to tidlegare kyrkjer før den som no står på kyrkjestaden ved Rødvenfjorden. Ei frå omlag1100-talet og ei frå omlag1200-talet, som så vart vølt og utvida omlag år 1600. Og i 1907 kom der ei ny kyrkje, og den gamle gjekk ut av bruk for kyrkjelyden.

Og no i slutten av juli fekk eg gleda av å vitje den siste av fylket sine tre stavkyrkjer. Grip og Kvernes hadde eg gleda av å vitje i fjor sommar.

Innvendig er kyrkja prega av at ho har vore ei luthersk kyrkje soknekyrkje sidan reformasjonen vart innført i landet av den danske kongemakta på byrjinga av 1600-talet. Der er lite att av hundreåra som katolsk kyrkje, men svært interesant å kome inn i den og oppleve korleis det var i dei gamle kyrkjene.  Små, mørke og lavt under taket. Og kjenne på det omskiftet det måtte vere for kyrkjelydane å få kome inn i dei nye,  lyse og høgreiste kyrkjene som kom utover bygdene på 1800-talet.

Vandring i Valdres

Det er år sidan no at eg såg det lyst ut at det skulle opnast ein pilegrimsveg gjennom Valdres. Frå Hedalen stavkyrkje og vestover til Filefjell og St. Thomaskyrkja på Kyrkjestølen.

Denne første vandringa gjennom  Valdres fekk eg vere med på, og det vart ei stor oppleving. Ikkje berre naturen sette sine varige minne i meg, men og det vekelange fellesskapet med mine medvandrarar ser eg attende på med glede. 

Desse dagane møtte eg og for første gong orda i det vesle verset i den keltiske velsigningsongen. 

Kvar kveld stod vi ein ring og heldt kvarandre i hendene og song det vesle verset. Og sidan har det ofte tona i meg, slik eg lærde det den gongen i dei varme sommarkveldane under vandringa i Valdres.

Må din vei komme deg i møte

vinden alltid vere bak din rygg

solens lys leke på ditt kinn, 

regnet falle vennlig mot din jord,

og må Guds gode hånd verne om deg

til vi møtes igjen. 

Kyrios

Ein varm og solrik dag går mot kveld, og sin ende. Og for meg byrja den med, etter frukost, å gå dei 3000 stega heimanfrå og til kyrkja og kyrkjegarden. Blomane på mine to gravstader treng vatn no desse varme dagane. Etterpå fann eg roa inne i kyrkja. Eg er kanskje vorten litt katolsk etter år med vandringar i katolske Frankrike og Spania. Eg har fått ei vane med å tende lys i lysgloben, og teikne meg med krossteiknet i gudstenstene. Eg tykkjer det er med på å førebu meg på det som skal kome i den neste timen, og på veka som står føre. Og i dag fekk vi vere med på to dåp, ein liten gut og ei ung jente på 12 år.

Og som vanleg heldt prest Arne ei god preike, Denne søndagen var det vanskelege ordet "synd" temaet. Kjekt var det og å sjå at mange deltok ved nattverden.

Eit ord som har vore i tankane mine siste veka er det greske ordet Kyrios, som tyder Herre. Den kanskje første trusvedkjenninga frå dei Jesustruande i ein gudsteneste samanhang  er dette ordet Kyrios,  Jesus er Herre.

Noko som var omveltande, for den som hadde rett på den tittelen var keisaren, det var han som var Kyrios. Ikkje ein krossfesta hebrear. 

Så det var ein revolusjon av dei truande å setje den tittelen på den krossfeste og oppstadne Jesus Kristus

Rett nok hadde Peter på eit spørsmål frå Jesus om kven dei meinte han var, svara at han var Messias, Guds son.  Men Messias er ein jødisk tittel som tyder den salva, og på gresk er det ordet omsett til Kristus.

Attende til Kyrios. Før vår tidsrekning var det 70 menn i Aleksandria som dreiv og omsette dei  hebraiske skriftene til gresk. Den omsettinga har vorte kalla Septuaginta. Då møtte dei og Guds heilage namn, Eg er den eg er, det unemnande namnet som på hebraisk berre vert skrive med eit tetragram på 4 bokstavar, YHVH.

Korleis valde dei å omsette dette tetragrammet for Guds namn til gresk, jau ved nytte ordet Kyrios, Herre.

Eg tykkjer det er spanande når Paulus i Kollossarbrevet skriv at Kristus er den Herre,  (kyrios) de skal tena.

Kristus er Herre, er ei spanande trusvedkjenning for Jesustruande, også i vår tid. For kva har det å seie for meg, og for oss truande at Jesus er Kyrios, er Herre.?

Lys over lys

Biskopane som var samla i Nikea for 1700 år sidan, vart etter påtrykk frå keisaren, samde om ei felles trusvedkjenning for den kristne kyrkja. Noko som nok ikkje var så heilt enkelt, så mange sterke meiningar det var på kven Jesus Kristus var. Var han berre Gud, eller var han berre eit menneske som vi. Eller noko midt i mellom. Dei vart til slutt samde om ein ordlyd som alle dei ulike kyrkjene i sør, aust og vest kunne einast om.

Og som eg tykkjer har nokre ord med spenst i.

Her fylgjer det dei vart samde om når det gjeld Jesus Kristus.

Vi trur på ein Herre, Jesus Kristus, Guds einborne Son, fødd av Faderen før alle tider, Gud av Gud, lys av lys, sann Gud av sann Gud, fødd, ikkje skapt, av same vesen som Faderen. Ved han er alt skapt. For oss menneske og til vår frelse steig han ned frå himmelen, og ved Den heilage ande og av Maria møy vart han menneske av kjøt og blod. Han vart krossfest for oss under Pontius Pilatus, leid og vart gravlagd, stod opp tredje dagen etter Skriftene og for opp til himmelen, sit ved høgre handa åt Faderen, skal koma att i herlegdom og døma levande og døde, og hans rike skal vera utan ende.

Trusvedkjenning

Det er 1700 år sidan den Nikenske trusvedkjenninga vart vedteken av kyrkjemøtet i byen som då bar namnet Nikea. Noko sør for byen som då heitte Konstantinopel. Det var keisar Konstantin den store som kalla inn til kyrkjemøtet, då han kravde at dei frammøtte biskopane skulle verte samde om den kristne trua sitt grunnlag. Noko som ikkje var så lett korkje då, eller i dag. Kven var Jesus? Svaret på  det spørsmålet sprikjer nok også i vår tid, desverre. Ein Gud som er tre i ein og ein i tre er ikkje altid så lett  å fatte for tanken.

Ivar Aasen sine ord om at ei tru stydje oppunder, har nok mykje for seg.

Ei av dei første trusvedkjenningane finn vi i dei tre første versa i Hebrearbrevet, slik 2024  omsettinga gir dei att.

Mange gonger og på mange måtar har Gud i tidlegare tider tala til fedrane gjennom profetane. Men no i desse siste dagar, har han tala til oss gjennom Sonen. Han har Gud sett til arving over alle ting, for ved han skapte han verda. Han er utstrålinga av Guds herlegdom og biletet av hans vesen, og han ber alt med sitt mektige ord. Då han hadde fullført reinsinga for syndene våre, sette han seg ved høgre handa åt Majesteten i det høge. Slik vart han mykje større enn englane, for det namnet han har fått i arv, er så mykje større enn deira.

Skodda sig på

Det har ikkje vore så alt for mange solfyllte og solvarme dagar her vest ved storhavet denne sommaren, men i dag fekk vi ein. Det var litt kjøleg med skodde ned i fjella då eg byrja på vandringa mi til kyrkja i dag tidleg, men skodda rivna opp medan eg gjekk, og då kjende eg at eg kunne kledt meg litt lettare.

Det tok eg lærdom av, så vel heime att letta eg på habitten for resten av dagen. 

Men ingenting er å rekne med på mine kantar, heller ikkje været. Så no seinkvelden såg eg at havskodda var på veg inn Voldsfjorden. Det var berre litt av toppen på medet mitt, Sandhornet, eg såg over skoddehavet.  Og ikkje lang tid etterpå var det også borte, gøymt i grå skodde.

Då er det berre å vone at sola klarar å rive opp skodda i morgon førmiddag, så vi får endå ein varm og solrik dag her innfor Stadt.

Sommarnatt

Det mørkner over heien og natten stunder til.

Slik byrjar eit dikt av Arnulf Øverland.

Eg vart sitjande oppe lenger enn eg brukar denne julikvelden, og no sig natta på. På andre sida fjorden ser eg at gatelysa i heimane der vert tende. Og oppe på sørhimmelen lyser ein halv måne sterkare no enn då eg sette meg framfor vindauget for eit par timar sidan. Då kasta framleis sola sine strålar over åsen og fjellet sør om fjorden.

Du skal ikkje sova bort sumarnatta, ho er for god til det ... syng Aslaug Låstad Lygre. Eg trur ikkje eg kjem til å fylgje hennar oppmoding, det er nok snart tid for å krype under dyna for meg i denne sommarnatta.

Men i denne fine kvelden tok tankane sine eigne vegar, heilt til klokka no fortel meg at eg har passert midnatt, og har byrja på eit nytt døgn. Døgnet då min eldste bror skulle fyllt 89 år. Diverre så gjekk han bort for 3 år sidan.

Eg er berre eit steg

Desse orda er henta frå pave Frans sin sjølvbiografi, slik eg fann dei i den katolske kyrkja sitt magasin St. Olav.

Omsettinga til nynorsk er av meg.

Eg er  berre eit steg.

Kyrkja har alltid ei framtid.

Det underlege er at Kyrkja har røtene sine fortida. I den levande Kristus som levde i si eiga tid, og i hans oppstode. Men at den og har røter i framtida, i Kristi lovnad om at han framleis vil vere med oss til tida sin ende. I den lovnaden ligg Kyrkja si framtid.

Vil den verte forfylgd? Det har den vorte så mange gongar. I nokre tilfelle ikkje utan grunn - fordi den hadde vorten for prega av denne verda. Andre gongar utan grunn - mange martyrar var slett ikkje opptekne av denne verda. Og idag er det altfor mange martyrar som vert drepne eine og åleine fordi dei er kristne. Sjølv i vårt 21.århundre er vår kyrkje  framleis ei martyrkyrkje.

Kyrkja vil gå vidare. Eg er berre eit steg i kyrkja si soge.

Dagane går

Tida går. Om nokre dagar rundar eg igjen ein åremålsdag, og byrjar nedteljinga av eit nytt år.  Kor mange år eg har att framfor meg er det ikkje meg gitt å vite, men dette siste halvåret har på mange måtar vore ei læringstid  for meg. 

Eg har, sidan eg ved nyttår fekk beskjed om å la bilen stå eit halvår, vorten avhengig av at andre er villige, og har tid, til å køyre meg. Ellers så vert det å nytte apostlane sine hestar på dei lengdene eg orkar gå. 

Det har nok krevt ein del av mi stoltheit og sjølvkjensle det å verte så avhengig av andre.

Og no held eg på å førebu meg på at mi bilførartid nærmar seg sin ende. Noko eg ikkje vonar,  men fryktar.

I desse dagane dukka nokre linjer av Rolf Jacobsen opp for meg . Nokre ord om at bekymringane ikkje må vekse meg over hovudet. Ikkje mismot, men glede . 

Kjenne sevjens vilje under barken, som han skriv i diktet ; Morgonbøn ( Matutin )

La meg eie bare et lite hjerte

som hos er barn, 

og øyne og hender som et barn.

Bekymringer alle dager

og jevnt savn

kan du la meg bære,

men ikke mismot, Gud.

Så gi meg bare et stille , ungt hjerte

så jeg kan kjenne sevjens vilje under barken

og høre vårens skritt bak fjellene, 

men ikke avmakt, Gud,

Om jeg har noen å være hos

som ikke vender seg bort,

for jeg har så langsomme ord

og ingen glans i mine hender.

Et stille, nakent hjerte

som hos en ung mor,

og lydig,

undrende meg over hver dag.

Sommarsolverv

Klokka 04.42 den 21.juni snudde sola, som vi brukar å sei om sommarsolverv. Frå no vert dagane litt kortare og nettene litt lenger for kvar dag. Men likevel så vonar eg at framfor oss ligg det mange varme og solrike dagar, både i juli og august.

No går klokka mot 22.30. Utanfor mitt vindu er sola sine strålar borte for denne dagen. På andre sida fjorden skin ho endå, men skuggane byrjar å verte lange.  Og på medet mitt, Sandhornet, har sollyset fått ein litt rosa let, som kjem når sola nærmar seg horisonten ute i havet i vest. 

Det vart ein dag med sol etter kvart. Skyene forsvann til fordel for ein skyfri blå himmel. Men i natt som kjem, dreg det kortvarige høgtrykket austover, og i morgon er dei grå skyene der igjen, og ut på dagen kjem regnet att.