Og siden ....

Livet vende eit blad for meg då mi kjære vart henta og eg fekk ei grav å gå til. Eg har alltid, helt frå barndom og ungdomen hadde glede av bøkene si verd. Før var det mykje forteljingsliteraturen  som rådde grunnen, men i dei seinare åra har også lyrikken opna sin rike verd for meg.

Hans Børli sin lyrikk har sin heim i eit landskap som ikkje er mitt, i skoglandet aust om fjella.. Ikkje mellom fjella og dalane i fjordlandet her vest.  Likevel gir han meg mange gode stunder med poesien sin.

Som dette : Selv den mørkeste midnattstime. 

Er det eit av siste versa i Openberringsboka som er bakgrunnen for orda hans ? 

Selv den mørkeste midnattstime

vet at sola alltid er

på andre siden, at

snøen på toppene snart

skal gløde i gry av dag,

dyrene som jager i mørkret

søke til hulen. Dette

vet natta. Og hjertet

deler denne vissheten 

en liten tid. 

            Og siden ?

Siden skal grensen slettes ut.

Kløften fylles igjen. Loddene 

fjernes fra vekten.

Tyngde skal ikke vere mer,

heller ikke rop og adskillelse,

for grensen er slettet ut.

Livets og Dødens land

forenet ved en skinnende bro

av fiksstjerne-lys.

                           Ingen

behøver lenger

lys fra sol

eller skinn fra lampe,

 For Guds ansikt lyser.

Natt skal ikkje vere meir, og dei treng ikkje ljos av lampe eller sol, for Herren Gud skal lyse over dei. Op. 22.5