Dagane går

Tida går. Om nokre dagar rundar eg igjen ein åremålsdag, og byrjar nedteljinga av eit nytt år.  Kor mange år eg har att framfor meg er det ikkje meg gitt å vite, men dette siste halvåret har på mange måtar vore ei læringstid  for meg. 

Eg har, sidan eg ved nyttår fekk beskjed om å la bilen stå eit halvår, vorten avhengig av at andre er villige, og har tid, til å køyre meg. Ellers så vert det å nytte apostlane sine hestar på dei lengdene eg orkar gå. 

Det har nok krevt ein del av mi stoltheit og sjølvkjensle det å verte så avhengig av andre.

Og no held eg på å førebu meg på at mi bilførartid nærmar seg sin ende. Noko eg ikkje vonar,  men fryktar.

I desse dagane dukka nokre linjer av Rolf Jacobsen opp for meg . Nokre ord om at bekymringane ikkje må vekse meg over hovudet. Ikkje mismot, men glede . 

Kjenne sevjens vilje under barken, som han skriv i diktet ; Morgonbøn ( Matutin )

La meg eie bare et lite hjerte

som hos er barn, 

og øyne og hender som et barn.

Bekymringer alle dager

og jevnt savn

kan du la meg bære,

men ikke mismot, Gud.

Så gi meg bare et stille , ungt hjerte

så jeg kan kjenne sevjens vilje under barken

og høre vårens skritt bak fjellene, 

men ikke avmakt, Gud,

Om jeg har noen å være hos

som ikke vender seg bort,

for jeg har så langsomme ord

og ingen glans i mine hender.

Et stille, nakent hjerte

som hos en ung mor,

og lydig,

undrende meg over hver dag.