No har eg prøvt det, og veit kor det kjennest !
Det å ikkje ha lov til å setje meg bak rattet i min eigen bil, starte den, setje den i gear, sette foten mot gaspedalen og køye meg ein tur. I ni månader har eg vore hindra frå det, men i dag hende det. Eg kjende nok på ei uro idag før son min køyrde meg til biltilsynet. Ville der ligge ei enno ei hindring i vegen for at eg fekk fornye førarkortet? Men nei, kvinna bak skranken var smilande og blid, og brått stod eg med eit fornya førakort i handa. Og på heimturen sat eg sjølv bak rattet. For første gong etter ni månader.
Eldste bror min frykta for at han skulle oppleve å misse retten til køyre bil. Den opplevinga slapp han å erfare. Det var det.eg som fekk. Men eg har vore heldig, familie og vener har stilt opp for meg når eg trong skyss, men nokre kilometer med bruk av apostelane sine hestar har det nok likevel vorte i denne tida. Men no er det over, sola kikar igjen fram frå skyene. Ni månaders ørkenvandring er over.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar