Det er 1700 år sidan den Nikenske trusvedkjenninga vart vedteken av kyrkjemøtet i byen som då bar namnet Nikea. Noko sør for byen som då heitte Konstantinopel. Det var keisar Konstantin den store som kalla inn til kyrkjemøtet, då han kravde at dei frammøtte biskopane skulle verte samde om den kristne trua sitt grunnlag. Noko som ikkje var så lett korkje då, eller i dag. Kven var Jesus? Svaret på det spørsmålet sprikjer nok også i vår tid, desverre. Ein Gud som er tre i ein og ein i tre er ikkje altid så lett å fatte for tanken.
Ivar Aasen sine ord om at ei tru stydje oppunder, har nok mykje for seg.
Ei av dei første trusvedkjenningane finn vi i dei tre første versa i Hebrearbrevet, slik 2024 omsettinga gir dei att.
Mange gonger og på mange måtar har Gud i tidlegare tider tala til fedrane gjennom profetane. Men no i desse siste dagar, har han tala til oss gjennom Sonen. Han har Gud sett til arving over alle ting, for ved han skapte han verda. Han er utstrålinga av Guds herlegdom og biletet av hans vesen, og han ber alt med sitt mektige ord. Då han hadde fullført reinsinga for syndene våre, sette han seg ved høgre handa åt Majesteten i det høge. Slik vart han mykje større enn englane, for det namnet han har fått i arv, er så mykje større enn deira.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar