Så er også i år august månad på hell. Dei lyse sommarkveldane er over, no mørknar det ute nå kvelden sig på. Om ikkje mange dagane blar vi over kalendarane til den første haustmånaden, september. Og ein morgon får vi sjå kvit snø på fjelltoppane, og trea sine lauv skifter farge frå grønt til raudt, gult og brunt.
Før mørkret og natta heilt sigra i kveld, var der over fjella eit gjenskin av dagen sitt lys mellom skyene i vest.
Då dukka desse orda til Olav Mosdøl sin kveldssalme opp i minnet mitt.
Det syng så vakre tonar gjennom kvelden
når himlens Herre samlar ljost inn.
Dei siste ljodar døyr i avdagsskjelven
og skaparhender lange skuggar bind.
I kveldens røyst det ligg ei stille minning
om Herrens fred til alle han har kjær
Dei milde strålar er ei kjærleg helsing
til vener som han no vil stige nær.
Ver still mi sjel lat songen meg få binde
ein gullan tråd av bøn i himlen inn.
Ver audmjuk sjel så du kan vegen finne
og eige arv der æveljosa skin.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar