Velsign meg Gud.

 Dei mørknar morgonane, men enno kan vi sjå himmelen fargast raudgul i aust, slik Jan Inge Sørebø skriv i salmen sin. at Gud "gyller himlens tak i gullsinober.."
Me her i vest veit at det er vestanfrå det skiftande været kjem. Frå Atlanterhavet med  si væte og sine stormar.
Været frå aust er gjerne av eit anna slag, det som kjem frå flatlandet og steppene der.
Så når austhimmelen vert farga i gullsinober om morgonane, så er det fordi der er opne rom mellom skyene i aust så sola får kome til for å farge morgonskyene her vest om fjella. Og dei mørke skyene her kan tyde på at det er væte i kjømda. Kanskje.
Er det kveldshimmelen som vert farga, så er det klårvær vest i havet, og då kan vi vente godvær neste dag. Kanskje.


Då vi vandrarane var på tur ved havranda i vest, på øyane vest om Skotland kjøpte eg med meg eit eksemplar av Carmina Gadelica heim att. Alexander Carmichel si samling av bøner, songar og poesi som levde mellom folket der. Og der finn eg at kjenslene vi kan kjenne på, vi som bur her på kysten av det store havet. Prisgitt det havet har å by oss.
Også når himmlen i aust vert farga i gullsinober om morgonane.

Å Gud, velsign meg,

kvar ting mine auge ser;

Å Gud, velsign meg,

kvar lyd mine øyre høyrer;

Å Gud, velsign meg,

kvar lukt mi nase kjenner,

Å Gud, velsign meg;

kvar smak som kjem til mine lepper,

kvar tone i min song,

kvar stråle som viser meg veg,

kvar ting eg syslar med,

kvar ting som prøver å lokka meg,

Høyr meg,

Du Ande som søkjer mi levande sjel,

Du treeinge som søkjer mitt hjarte.