Morgonen gryr

For meg har morgonane hatt ein eigen plass i livet mitt. Eg har alltid sett med forventing fram til at natta går mot sine ende og lyset svakt byrjar å farge austhimmelen.

I den stunda stig vona opp i meg;

Kjem han denne morgonen? 

Er dette morgonen då Lyset frå Guds verd skal bryte inn som lynet over den mørke nattehimmelen og fortelje at no, no er ventetida over. No kjem han igjen slik han lova at han ein dag skulle gjere då han drog.

Men enno har det berre vore  sola som har runne over fjella der aust. Han har eg måtta vente på  i tallause dagar og netter.

Eg hugsar første gongen eg møtte han.  Då han såg meg i flokken rundt seg og sa. Tomas, kom og fylg meg.

Kvar kjende han meg ifrå? 

Men det var ei slik kraft og varme i orda hans at eg ikkje hadde noko val. Eg måtte berre gi meg i lag med dei andre som gjekk saman med han.

Det var mest i Gallilea at han heldt seg, men tre gonger feira vi påskefesten i Jerusalem, 

Eg skulle vel heller sagt; skulle vi ha feira, for den tredje gongen vart det ingen fest, heller det motsette. For då dagen for det usyrde brødet rann var han alt død. Fanga, hudfletta  og dømd til døden på ein kross.

Og medan han hang der, naken og spikra til krossen,  gøymde eg meg i redsle for sjølv å verte teken og dømd. Berre mor hans, Maria og Johannes stod der ved krossen då han anda ut og døydde. Kanskje var det og nokre andre av kvinnene der, av dei som hadde vore i fylgjet hans. Men vi mennene  sveik og rømde unna.

Sidan han døydde før sabbaten var inne, gjekk ein av dei som høyrde tempeleliten til, Josef som var frå Arimatea,  til landshøvdingen Pilatus og spurde om lov til å ta han ned frå krossen, Og det fekk han løyve til. 

Nokre av oss var der då vi løyste han frå krossen og la han ned på berget.

Kvinnene hadde teke med seg salve som dei  smurde han med før vi la han i gravkledet, og knytte duken om hovudet hans.

Josef hadde ei tom grav i hagen like ved. Der la vi han og rulla steinen for opninga.

Men prestane i tempelet var ikkje trygge for at han ikkje vart fjerna i mørkret, så dei fekk grava forsegla, og sett vaktmenn til å vakte den.

Det var ei tung påskehelg i Jerusalem for oss som hadde vore saman med han. Eg søkte meg husrom borte frå dei andre i påskehelga,for å vere åleine med mi sorg. Seinare fekk eg høyre frå dei andre at  då sabbaten var over  og kveldsmørkret kom gjekk nokre av kvinnene avstad og kjøpte salvar for å kunne gjere ei grundigare salving av lekamen hans.  Og når morgonen kom var dei alt på veg til grava, men kom oppøste attende for steinen var velta frå og grava var tom. 

Peter og Johannes hadde då sprunge til grava og funne den slik kvinnene hadde fortalt. Berre likkleda låg der, og dei hadde dei samla med seg då dei forlet den tome grava.

Då eg noke dagar seinare møtte dei, kunne dei  fortelje om at dei hadde møtt han. Levande hadde han brått stått midt i mellom dei.

Det trur eg  ikkje noko på, hadde eg svara, og sagt at eg trong handfaste bevis på at det verkeleg var han. Han, levande att? Eg hadde då sjølv vore med og teke han død ned frå krossen og lagt han i grava.

 Åtte dagar  etter var eg i lag med dei, bak stengde dører. Brått stod der ein mann mellom oss i kvite klede.  Vi stokk forstøkte attende for det uventa.

 ”Ver ikkje redde, eg kjem med fred”, sa han før han vende seg til meg, rette fram hendene sine og sa: ”Kom med fingeren din og legg den i såra etter naglane, Og sjå her er såret i sida mi etter spydet dei stakk inn”.

Nær i sjokk fall eg på kne framfor han, med panna mi på steingolvet.  Kva eg sa hugsar eg ikkje, men med eit kjende eg handa hans på meg og høyrde at han be meg reise meg.

 ”Tomas,” sa han, ”ver ikkje vantru men truande”. Igjen fall eg på kne framfor han og sa; ”Min Herre og min Gud”.  Kvar eg fekk orda frå veit eg ikkje, men frå då av låg vegen min vidare  i hans hand.

Vi  var saman med han den siste dagen. Oppe på fjellet.

”Gå” , sa han, ”gå og fortel om meg og orda mine. Gå”.  Så lyfte han hendene velsignande over oss og  ei sky  tok han bort frå augene våre. Sidan har eg gått og fortalt om han. Heile tida mot aust, stadig lenger mot aust.

Inn i Syria, vidare gjennom Persia, og hit eg no  er,  langt syd i India. Og heile tida har eg forkynt Ordet om han som synte meg sine sårmerka hender, den dagen i Jerusalem, og menneske har kome til tru på den oppstadne.

Men no er min dag komen, no kjem eg  ikkje lenger.

Han kom ikkje denne morgonen heller, men denne morgonen er det eg som skal gå til møtes med han i den evige heimen, der bak skyene ein stad.  Snart kjem dei og hentar meg ut av fangehola, Ut på den opne plassen. Der skal eg bindast fast til pålen dei har reist for meg. 

Og så, i det sola renn,  vil bogeskytarane rette sine spente bogar mot meg.