May the light of lights come

Det mørknar tidleg ute no langt ut i november. Berre litt over ein månad att før sola er på sitt lavaste på sørhimmelen.
Det kveldar. Ute er lyset gøymt under eit tungt skydekke.

Då brått opnar det seg ei lang stripe av klår himmel over fjella i sør, og lyset frå ein klår himmel i vest strøymer inn over landet, og teiknar fjellranda der sør mørk og skarp mot det lysane lyset bakanfor.
Ei kort stund.
Og så sloknar alt av att. Lysstrima bleiknar og svinn bort når sola sakte sig i havet der vest.

Då kjem eg i hug ei enkel lita bøn eg eingong las i Carmina Gadelica. Ei lita kveldsbøn frå dei øyane som i norrøn tid av oss nordmenn vart kalla Sudrøyane. Øyane som eingong, langt attende i tida, høyrde inn under norskekongen sitt herredøme, og under Nidaros erkebispesete.
Ei lita keltisk kveldsbøn om lyset. Det store Lyset.
Om Han, Menneskesonen, som sa om seg sjølv at han var DET store Lyset, lyset for verda, og den som hadde det lyset, han slapp å gå i mørkret meir.

Going to rest.

May the light of lights come

To my dark heart from Thy place;

May the Spirit's wisdom come

To my heart's tablet from my Saviour.

Be the peace of the Spirit mine this night,

Be the peace of the Son mine this night,

Be the peace of the Father mine this night,

Each morning and evening of my life.