Tynne stader

Eg var på Iona, ei lita øy utanfor vestkysten av Skotland.
Hit kom Columba eingong på 600-talet, landsforvist frå sit heimland på den irske øya i vest. Og her bygde han eit lite klostersamfunn.
Vi var på veg frå den store kyrkja som idag står der Columda sette seg bu, vestover mot Columba si bukt der det er råd å sjå over mot det som idag er det britiske Nord-Irland.

På vegen ned mot stranda fekk eg høyre om noko keltarane snakka om, noko dei kalla for tynne stader.
Stader der skiljet mellom Guds verd og vår er tynnare enn til andre tider, andre stader.
Vi tenkjer oss gjerne Guds himmel som noko langt der oppe ein stad, om ikkje like dramatisk som Artur Ericson syng om i ein song at den er åttehundre tusen lysår herifrå.

Kelterane tenkte seg Guds verd nær, men usynleg for oss menneske.Eg tenkjer nær men i ein annan dimensjon, som bak ein usynleg vegg. Stengd for oss, men ikkje for Gud. Og av og til kan vi menneske oppleve at denne veggen opnar seg. At den vert tynn.
Eg trur mange kan fortelje om sine møte med Guds verd på deira tynne stader.

Og går vi til Bibelen sine fortellingar så er dei ikkje få fortellingane om dei som fekk oppleve sine tynne stader. Som Moses og Jakob, og mange fleire utover i den hebraiske Bibelen. Alle profetane har fortellingar om sine møte. Og kjem vi til Jesus, så er dei tynne stadane sine møtepunkt fleire, Frå Maria som får vitjing, hyrdingane på Betlehemsmarka, Josef , læresveinane på fjellet, og Jesus i Getsemanehagen, som er motivet her, henta frå meditasjonsvegen i Montserrat.

Sjølv opplevde eg det her, ved alterringen i den halvmørke Alle nasjonars kyrkje i Getsemane.
Eg trur, om menneska ville fortelje, så hadde vi fått mange, mange fortellingar om den enkelte sine møte på deira tynne stader.