Der inne fekk vi sjå Michelangelo sin vakre skulptur, Pieta. Godt sikra bak uknuseleg glas, etter at ein forvirra mann gjekk laus på den med hammar i 1972. Det tok 10 månader og setje den attende til sin noverande utsjånad.
Maria, Jesu mor som held sin avlidne son på fanget var eit ynda motiv i mellomalderen, både i måleri og som skulptur, og Michelangelo sin pieta er vel av dei fremste som er skapt av dette motivet.
Eg veit ikkje om eit einaste av dette motivet her heime, men etter vandringsvegane har eg møtt fleire pieta'er, om ikkje utførde på same "vakre" måten som av Michelangelo.
Der hans Pieta er utruleg vakker med ei ung Maria, har dei eg har sett i kyrkjer og på kyrkjemuseum, ei "røffare" utforming med ei Maria som er ei eldre og sliten kvinne.
Ho var i slutten av førtiåra då Jesus, son hennar vart krossfest. Og der Jesus og er merkt av tortur og krossfesting.
Men av alle dei pieta eg har sett er det nok dette måleriet frå den store klosterkyrkja i Montserrat som sit sterkast i minnet.
Eg sat i kyrkja under gudstenesta der då eg vart var det i eit sidekapell rett ved sida mi.
Det greip meg djupt å sitje der og sjå på det.
Det er ikkje så mykje det vakre pieta her , meir det hjarteskjerande hjå mater dolorosa, smertens mor.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar