I den store parken i Sevilla var der sjølvsagt mange tre, og ulike sortar tre. Nokre av dei var av normal storleik etter heimlege tilhøve, medan andre var kjemper. Vår guide, Katarina, hadde stogga ved ei av desse kjempene og fortalt oss om dei, medan vi stod andaktsfulle omkring henne og høyrde på. Så hadde ho sagt det ho ville og lyfta flagget for å gå vidare.
Vent litt, sa eg, kan du ikkje gå bort og famne det medan eg tek eit bilete. Då kjem det fram kor stor det er. Eg såg for meg eit bilete av ei spe kvinne, med flagg i handa, som stod på ei av dei store røtene, kjærleg famnande ein liten bit av den mektige stamma.
Det kan eg, svara ho, men vi guidane har ei lita konkuranse oss i mellom om kor mange som må til for å nå rundt. 10 er beste resultat så langt.Skal vi sjå kor mange vi treng i dag?
Brått løyste gruppa seg opp. Gråhåra pensjonistar klatra over det lave gjerdet ved vegen og opp mellom røtene på treet. Strekte armane ut for å den neste i rekkja.
Etter litt lått og fumling var resultatet klart. Det måtte åtte til av vår gruppe.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar