Den norske prinsesssa. Sevilla

Eg hadde vore i kontakt med hennar soge tidlegare, men det var under vandringa vår frå Pamplona til Burgos ho steig inn i livet mitt på rett. Den unge norske prinsesse Kristina av Tønsberg. Dotter av kong Håkon Håkonson og eldste syster av kong Magnus Lagabøtar. Noregsveldet var på sitt største då, og det var vel derfor at kongen av Castillia og Leon, kong Alfonso X, såg eit høve til alliansebygging med den norske kongen.  Han ynskte kanskje å verte den neste tysk-romerske keisaren, kong Alfonso?
I 1257 landa ho i Catalonia, i Burgos, etter ei lang reise både over sjø og land, Juleaftan kom ho til Burgos der ho feira julehøgtida.
I kongebyen Vallodolid, møtte ho kong Alfonso og hans familie. Ho fekk fritt val mellom kongen ugifte brør, og ho valde den yngste. Ein presteutdanna don Felipe. Han var utsett til ei kyrkjeleg karriere, men det vart det ikkje noko av då han vart vigd til Kristina i Valladolid  31.mars 1258.
Og så kjem Sevilla inn i biletet, for det var dei busette seg, og det var her ho døydde, barnlaus, alt i 1262. Kristina sin lekam vert så frakta nordover til Covarrubias, ein liten by ikkje så langt frå Burgos. Der kviler ho i eit sarkofag i klosterhagen.

Dette var medan Castillia kriga mot det mauriske herredømet i Spania. Nokre år før hadde kong Fernando erobra Sevilla og landet rundt, og han hadde gjort den mauriske festninga i Sevilla til si kongeborg. Og det var i den, don Felipe og Kristina busette seg og fekk sine korte år saman.

Og då måtte eg sjølvsagt nytte høvet til å vitje Sevilla sitt Alcazar, når eg likevel var i byen.

Det er ikkje så mykje som er att av det alcazar som Kristina levde sine siste år i. Ut på 1500-talet byrja kong Pedro I å ombygge den mauriske festninga. Og den ombygginga har helde fram heilt opp til vår tid. Men litt er der enno. Mellom anna denne Patio de Yeso med si opphavelege mauriske utsmykking.

Vi fekk tilbod om å vere med på ei guida omvising då vi kom inn, men vår tid var litt knapp, så det vart til at vi gjekk på eiga hand innanfor festningsmurane. Gjennom bygningane og dei vakre parkane som er der.
Og ut gjennom porten, over plazaen til den vesle kyrkja inne i den store moskeen.

Sjølv om mykje er endra sidan Kristina sine dagar, så er grunnrisset der framleis. Og medan eg vandra rundt, såg eg henne for meg der ho vandra gjennom salane, eller ute under dei skuggefulle trea på det store grøne området, med blanke vasspeglar og rislande springvatn.

Tida vi hadde til rådvelde var i minste laget. Der er framleis mykje eg gjerne skulle ha sett. Så kjem eg attende ein gong, då står alcazar på prioritetslista.