Berre brød og vin?

 O Cebereiro er eit 1293 meter høgt fjellpass som ein må over på vegen mot Santiago. Der har det vore busettting langt attende i tida. Romerane hadde ein stasjonen her for å vakte vegen mot dei mineralrike fjella lenger vest i Galisia. Eit slag her i 968 hindra vikingar frå nord i å kome inn i  Castillia. Benediktarane slo seg ned her 1072 med eit hospits for pilegrimar. I dag har det vakse fram ein liten landsby der på grunn av den store pilegrimsstraumen på veg mot vest, med overnattingsstadar, barar og små butikkar.  Ein varm seinsommardag sleit vi oss opp den lange og bratte lia mot passhøgda der oppe. Fleire små landsbyar i lia låg etter kvart bak oss medan salt sveitte svei i augene. Så, endeleg var vi oppe og kunne setje oss på muren som skilde lia frå bilvegen oppe på O Cebereiro.                                                                                                                                                                                                   Det høyrer ei gamal legende med til soga for O Cebereiro, ei hending som reiser spørsmålet. Er nattverden sitt brød og vin, berre brød og vin, eller?                                                                              Den heilage Gralen skulle ha tilhaldsstad i den vesle benedektinarkyrkja der. Og i 14.århundre ein gong spela Gralen, ein kraftig snøstorm og ein idiot av ei prest (ja slik står det i ein song frå 1500.talet) ut ei hending som har sett O Cebereiro på kartet. Ei hending som har fått plass i det Galisiske flagget, og i mange byvåpen vest i Spania.                                                                                                                    På ein stormfull vinterdag på 1400.talet er ein prest (idioten av ein prest) i gang med å førebu messa, nattverdsgudstenesta. Samstundes slit ein mann seg opp lia i snøstormen for å nå fram i tide til å få ta del i den heilage stunda inne i den vesle kyrkja. Og i det presten lyfter brødet mot Gud for å seie fram innstiftingsorda, går døra opp og snøføyka står inn i romet, og midt i den ein mann, kvit av snø. Kjem det verkeleg noko i dette veret for ein liten bit brød og nokre få dråpar vin, tenkjer presten der han står med brødet i dei lyfta hendene. Då, brått merkar han det, brødet endrar karakter, det vert mjukt og klebrikt, Forskrekka ser han det verte til raudt kjøt. Det glepp ut av hendene hans og landar på alteret med ein mjuk lyd, samstundes som han ser vinen i kalken mørkne til raudt blod.                                      I 1487 godkjende pave Innocent VIII hendinga som eit under, eit mirakel.

                       

Kyrkja på O Cebereiro. Det var nok ikkje i denne kyrkja det hende, men det er funne restar av fleire tidlagare kyrkjer på staden. Men her skal kalken frå hendinga vere oppbevart. Eg må tilstå at det klarer eg ikkje heilt å tru.

Noko eg seinare under vandringa i Galisia såg ofte var det Galisiske flagget. På mange rådhus i Spania heng det gjerne tre eller fire flagg på frontveggen. Det er det blå EU-flagget med sin gule stjernering, det er det spanske raud og gulstripete flagget, det er byflagget, og så regionflagget som er ulikt frå region til region. I Galsia er det kvitt med ein blå stolpe på skrå over det kvite. Og midt på er der eit symbol omgitt av små gule krossar. Og symbolet er ein gyllen kalk med ei rund oblat over. Er det mirakelet frå O Cebereiro som vi finn att på Galisia sitt flagg?