Det er noko som undrar meg mykje. Dette å ha så sterk tru på bokstaven, det skrivne ordet, at ein ikkje klarer å sjå den djupare meininga i ordet. Bokstaven slår i hel, men ånda gjer levande; er det ikkje slik det er sagt av einkvan.
Vi fekk sjå resultatet av ei slik overtyding på turen vår i Marokko. Der hadde dei greve fram restane av nokre gamle bygningar i ein by, og omvisaren fortalde oss kva vi såg. Dei eldste bygningsrestane var frå då islam erobra Marokko. Men med tida endra det første styret seg til å verte meir romsleg, men så kom ei ny bylgje med meir bokstatru og fanatiske krefter. Attende til røtene var kampropet, og når dei fekk makta måtte dei gamle bygningane bort og erstattast av nye. Men tida verka også på dei, etter nokre generasjonar kom nye radikale på bana Bort med det gamle og råtne, attende til dei opphaveleg røtene. Fem, seks slike omskifte såg vi framfor augene vår, restar av av stendig nye omveltingar.
Det er vel det vi ser utfalde seg framfor augene våre i nokre muslimske land i dag, IS i Syria og Irak hadde ropet, no sist høyrer vi det i Afghanistan. Attende til det opphavelege og reine. Vi må fylgje bokstaven sine ord sjølv om nokre må misse livet for si vantru og uislamske livsførsel. Det er bokstaven som råder.
Men er vi er vel ikkje heilt ukjende med den bokstavelege tolkinga av ordet hjå oss heller? IMF-kyrkja si haldning til at berre menn kan ha læreansvar, eller mannlege prestar som ikkje kan ha gudstenestefelleskap med prestar av det andre kjønnet. Meiner dei at Gud har delt ut vit og forstand i teologien i høgare grad til dei som av naturen er fødde med ein mannleg kjønnslem? Eg trur ikkje det, noko Paulus og fortel at han både hadde kvinner til kyrkjelydsleiar og sikkert og til forkynnarar.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar