Om å gå på vatnet

I dag har preiketeksta i kyrkjene vore om då Peter gjorde eit forsøk på å gå på det opprørde vatnet i Genesaretsjøen. Slik han såg Jesus gjer. Det gjekk ikkje så bra, og hadde ikkje meisteren vore der tett ved, og berga han, hadde det nok gått rett ille. 

 

I minnet mitt dukka det opp ei landsens kyrkje nede i fransk baskarland, i landskapet Bearn. Langt inne på slettene, langt frå alle kystar. Vi hadde den morgonen vandra ut gjennom festningsmuren i Navarrenx, og kom etter ei stund til ein landsby som eg ikkje lenger hugsar namnet på. Men vi vitja landsbyen si kyrkje, før vi vandra vidare.
Ikkje alle kyrkjer er gamle katedralar på pilegrimsvegen. Nokre er og som denne. Ei vakker og lys kyrkje med den vanlege rada av heilage menn og kvinner langs veggane. Men i taket på kyrkja sitt kor var hendinga då Jesus kom vandrande på vatnet i Genesaretsjøen måla.
Eit slikt motiv her i dette landskapet, langt borte det stormande havet og dei skumkvite bylgjer? Her hadde det då høvt betre med bylgjande kornåkrar eller fullmodne drueklasar.
Oppe i kortaket er Peter framleis i båten saman med dei andre læresveinane, skremde av "skømtet" dei ser kome vandrande mot dei over bylgjene. Ja, kven hadde ikkje vorte skremd av eit slikt syn?  Ingen har vel sett noko liknande, korkje før eller sidan.
Men då det går opp for dei at det ikkje er eit skrømt, men Jesus, stig Peter i sitt overmot ut i bylgjene, for så, når overmotet er borte, å verte berga frå å søkke i kavet, attende opp i båten av Jesus.
Og for å fortelje at dette er ikkje noko mennesket kan gjer i eiga kraft, har kunstnaren teke med duva, svevande over Jesus. Her, fortel han, her er det den inkarnerte Gud som er verksam.