Farga glas (2)

Vi kom til siste landsbyen før Astorga. Vi skulle overnatte der før vi gjekk siste etappen det året. Inn til byen. På mi vandring  gjennom gatene kom eg fram til ei nokså ny kyrkje. Den var stengd, så inn kom eg ikkje. Men då vindauga var nokså lavt nede, kunne eg ved å strekke meg , få nokre små glimt inn i romet. Det vil sei, det var ikkje heilt enkelt det heller, for dei var heilt dekte av farga glas. Men eg fekk sjå så mykje at lysta til å kome inn var rimeleg sterk. Men kva skal ein gjer når alle dører var lukka og låste.
Lenger ut mot kvelden låg eg på senga og drog meg, då eg brått høyrde kyrkjeklokkene ringe inn. Då var ikkje vegen lang bort til kyrkja, og no var den open.
Inne sat fleire, for det meste eldre kvinner, i stille andakt. Og fleire kom stadig inn dørene , korsa seg og fann seg ein plass i benkane.
Det vesle inntrykket eg fekk av kyrkjeromet tidlegare, synte seg å vere rett. Det var eit vakkert kyrkjerom der vindusrekkene på begge sider av skipet, var dekt av glas i sterke fargar, og med eit svært moderne uttrykk. Så heilt ulikt alt anna eg har sett av glasmåleri i kyrkjene etter pilegrimsvegen.