Bakken opp frå Le Puy er i nokre vegvisarbøker omtala som ein tung bakke å kome opp. Eg kom opp. Det kom tyngre bakkar seinare. Mykje tyngre bakkkar. Varme bakkar då salt sveitte blinda synet. Eller bakkar då yret frå skodda gjekk over til regn, og eg vart kald og våt. Eg kom opp dei og. Dei tjue mila vart etter kvart til 150. Det kom vide sletter då eg kunne sjå vegen bukte seg vidare framover mot horisonten, for til slutt å verte borte i soldisen langt der framme. Føtene bar meg og fram mellom gulbrune, avhausta åkrar, gjennom skuggefulle skogar og blømande enger. Gjennom byar og landsbyar bar føtene, steg for steg. Dag ut og dag inn.
Kor mange steg vart det?
Kor mange steg må til?
221 steg stod det måla i betongen på vegen inn til ein liten by.
221 steg til kva?
Til ein bar der det var kaffi å få kjøpt?
Til ei kyrkje det var verdt å vitje. Setje seg ned og la føtene kvile, augene kvile. La nye steg vente.
Vere å stilla for ei lita stund.
Til eit herberge og ei seng for natta.
Før vegen igjen kalla til nye steg.
Kor mange steg må endå til?
Mykje meir enn 221.
221 ganger x i x i x.
Men ein dag er eg framme.
Kor manger steg det vart? Eg veit ikkje. Ynskjer ikkje å vite det. Men alle dei tusen på tusen av steg gav meg ei oppleving eg vil bere med meg resten av mine dagar.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar