Ecco homo

"Ecco homo!" let Johannesevangeliet Pilatus sei då han stiller den tornekruna og hudfletta Jesus fram for anklagarane hans. Ecco homo, sjå det mennesket. Kven var han? Det var det store spørsmålet for kyrkjefedrene i nokre hundreår framover etter dei tunge dagane i Jerusalem. Og kva var ærendet hans? Dei vart samde etterkvart om kven han var og kvifor han kom. At han som kalla seg Menneskesonen, han var Gud, komen i kjøt, for å bygge ei bru attende til vår skapar og Far. Ei bru over den djupe kløfta som vårt syndefall hadde skapt. Ved å gi sitt eige blod og døy, sona han vår skuld, og opna brua attende til Gud, vår far, for oss. Slik enda dei opp kyrkjefedrene, og vi fekk ei samlande trusvedkjenning i det store kyrkjemøtet i Nikea.

 



 

For meg er eit av dei vakraste orda i Bibelen, det han sa like før han gav opp anden sin og døydde. Då sa han, "Det er fullført." Det fulle innhaldet i desse orda anar eg ikkje, men eg har etterkvart skjøna at høgda, breidda og djupna av dei er mykje større enn eg nokon gong kjem til å skjøne. Og det sjølv om eg gjennom mine år på jorda har høyrt det "enkle" svaret forkynt, ikkje så reint få gongar.
Sjølv sa han: "Ingen tek livet mitt, eg gjev det frivillig. Den oppgåva fekk eg av Far min."
For meg er svaret på kva "Det er fullført" tyder ikkje så enkelt lenger, det har meir og meir vorte eit mysterium som er gøymt hos Gud.


Eg fann og eit kapell i katedralen der slutten på den lange dagen i Jerusalem var skildra. Der er Jesus er død, og hans døde lekam er teken ned av krossen.

Men noka skildring av påskemorgonen si glede og lys fann eg ikkje.

Det som kastar lys over eit anna av mine kjæraste ord. Eit ord der oppfyllinga av det ligg inne i framtida ein stad.

Den  dagen då Han reiser seg frå kongsstolen og seier: "Sjå, eg gjer alle ting nye:"

Det høyrer og med oppdraget han fekk av sin Far. Trur eg.



 

Eg går ut av katedralen for siste gong. Ut på den store opne plassen utanfor.

Der vender eg meg og lyfter augene oppover mot San Tiago høgt der oppe.  

 Ein katedral bygt til Den heilage Jakob si ære. Det er han som har beste plassen, endå han berre var ein liten fiskar frå Betsaida ved Genesaretsjøen. Men her har han erobra førsteplassen. Rabbien hans er der og, men eg tykkjer ikkje han har fått like stort rom, endå det var Han som var Menneskesonen.  Eg er no ikkje så sikker på at Jakob sine bein kviler i sølvkista i krypten heller. Eg trur nok helst at han kviler i Jerusalem si jord. Men det betyr ikkje så veldig mykje for  meg om beina hans er her eller der.
Igjen fell eg i undring over noko eg ikkje skjønar: Kva er det med desse heilage menn og kvinner i romakyrkja som gjer at dei får så stor plass i kyrkjene etter pilegrimsvegen? Og som forviser hovedpersonen til ein meir beskjeden plass i kyrkjeromet. Men det er vel berre lutheranaren i meg som ikkje skjønar, så fjerne som vi protestantar er frå alt det alle desse heilage menneska har å fortelje oss.