Chi Rho

Då vi gjekk gjennom Bierzo-landet og kom til Tempelriddarbyen Ponferrada, såg eg på veggen ved døra inn til kyrkja som er tileigna Santa Maria i eika, eit  symbol som eg ikkje hadde lagt merke til tidlegare, eller rettare to symbol knytt saman i eitt.  .
Her på kyrkjeveggen var det  krossen og dei to greske bokstavane alfa og omega som var knytt saman. I ei moderne utforming.
Soga om korleis Jomfrua i eika dukka opp i byrjinga av 1300-talet, er ei soge med drag av legende over seg. Men sjølv om soga er 800-år gamal, så vert ho framleis årleg feira i byrjinga av september. Restane av blomepynten hekk framleis ved kyrkjedøran då vi var der.
Eg tykkjer det er spanande å gå i eit landskap der så gamle tradisjonar framleis er levande, og vert feira gjennom årlege festar. Kontrasten til vår heimlege arena når det gjeld levande soge synest meg vere stor.

Å sjå desse to symola knytt saman var nytt for meg, men vel heime att ser eg på verdsveven at det er ikkje så eineståande. Men det er oftast saman med Kristussymbolet Chi Rho  at Alfa og Omega er å sjå. Som her på på søyla mellom dørene inn til katedralen i Santiago. Her er i tillegg eit tredje symbol med, krossen.
Ei lita symbolforklaring. Chi Rho er dei to første bokstavane i det greske namnet på Kristus - XP, og Alfa og Omega er første og siste bokstav i det greske alfabetet. I slutten av Johannes Openberring seier han som sit på den himmelske kongsstolen: "Eg er alfa og omega, byrjinga og enden".
Krossen er nok ikkje ukjend for nokon.
Her er symbolet i tillegg vakta av to underlege skapningar.

Dette symbolet har dukka ofte opp hjå meg etter at eg "såg" det i enden av vår lange vandring. Og let eg alfa vere starten langt oppi nord-aust, i Le Puy, då må omega symbolisere slutten på vandringa. Vi var i mål då kom fram til Santiago. Men det eigentlege målet er ikkje Jakob si "grav", men Chi Rho - Kristus.
Ein slik tankegang kan høve når eg ser på symbolet frå Ponferrada.
Men kan det stemme med kva eg ser på katedralen?
Her har då alfa og omega bytt plass. Omega, slutten står først.
Kanskje har han rett den tyske pilegrimen som skreiv. "No når eg er komen fram til enden av vandringa, ser eg at desse  siste vekene berre har vore ei etappe i den lange livsvegen mot Gud. Det er her eg verkeleg kan sei til Sankt Jakob; " Syn meg Herren, og vis meg min veg til Han."

Så har vegen vore ei vandring mot Kristus. No byrjar ei ny vandring med Kristus. Ei vandring som først endar når eg er framme hjå Han.
Gå vi i ring då?
Frå alfa til omega og attende til alfa. Og heile tida omslutta av Kristus??
Chi Rho, krossen, og Alfa og Omega.

Ei siste natt i Santiago, og så heim.
Kjem eg attende nokon gong?
Eg ser at det er mange som går vegen både to og tre gonger i livet. Vegen har ei underleg dragning i seg.  Men åra mine på jord minkar raskt når ein er over dei 70. Likevel, det er endå år att, om ein får ha helsa og levedagane. Nokre sykesøstre eg las om gjekk  vegen i sommar, og den eldste av dei var over 80. Så kven veit. Kanskje, om det byd seg slik, så får eg endå ei gong stå ved Jakob si grav.  Den som lever får sjå. Då skal eg ikkje vere nyfiken turist men pilegrim, og be med den tyske vandraren: Syn meg Herren, og vis meg min veg til Han.