Alt har ein ende

Det vart ein grå og kjøleg dag, siste dagen.
Etter at koffertane var pakka, var det ikkje mykje anna å gjer enn å setje seg på terrassen og nyte utsikta ovet vår "begrensa havutsikt", og aktivitetane borte i krosslia for siste gong.
Mi kjære dreiv og rydda kjøkenbenken. Men dei kjem no straks og skal gjere klart for nye gjestar, så kvifor legge arbeidet i det der? spurde eg.
Her skal sjå skikkeleg ut, når eg forlet, var svaret.

Borte i lia var det mykje liv, sjølv om himlen var grå, og vinddraget litt kjøleg. Eg vert av naboen gjort merksam på ein kar som er på veg opp sida mot krossen, Men sykkel over skuldrane, og ein hund ved sida. Naboen undrar seg over kva somme orkar. Det gjer visst hunden og, for brått, der stien til krossen deler seg i rett opp eller på skrå, vender han kursen ned att.

Karen med sykkel både ropar og plystrar, men til inga nytte. Hunden har bestemt seg. Dette vil eg ikkje meir, eg vil heim. Og då må karen med sykkelen og gjere vendereis. Ned att til vegen midt nede i lia, hive seg på sykkelen og trø avgarde etter hunden som er i fullt sprang innover dalen. 

Så er bussen der. Vi får koffertane inn, og finn oss plass. Det går greit, for det er berre vi to der. Eg ymtar noko om at det er vel noko råflott å sende ein stor buss berre for oss to. Men så svingar han av inn til Maspalomas og Playa Ingles, og då fyllest den opp av fornøgde og solbrune nordvestlendingar.

Det går raskt igjenom innsjekking og sikkerheitskontroll, og inn til freistande forretningar på rekke og rad.

To timar seinare sit vi og ventar på å kome ombord i flyet. Køen sneglar seg fram, til brått det vert hastverk ved skranken. Då får dei oss ikkje raskt nok ombord for å få flyet avgarde.

Flyet stig raskt opp i skyene, og Gran Canaria vert borte under oss.

Vest om Frankrike sig sola ned i skyene, og fargar ei stund vesthimmelen raud, men så sig nattemørkret på utanfor vindauga.

Over kanalen klårnar det opp under oss, og eg ser lysa frå Cornwall lyse opp mot oss.

Flyet har kusen rett nord gjennom Irskesjøen. Wales dukkar fram i aust, og snart ser eg og lysa frå Irland i vest. Så ligg Man rett under oss, medan eg berre så vidt kan skimte lysa frå vest-Enland i aust.

Over Skottland er det lite lys å sjå, og i vest vert og lysa frå Nord-Irland borte bak oss. Igjen er det kveldsmørket som rår utanfor flyet, der flyvertinnene er travelt opptekne med sine salgsrunder, og køen ved toaletta har vore lang etter måltidet.

Over Nordsjøen dukkar månen opp i aust, raudfarga inne mellom skyene.

Snart er det kvite fjell under oss, og perlesnorer av veglys buktar seg fram der nede.

Flyet byrjar senke seg. Svingar på seg for å rette kursen. Og så er dei der, øyane nord om Stadt.

Flyet legg seg igjen, og der nede stig Ålesund opp mot oss. Godøya, Giske, Valderøya. Og så, med eit kraftig trykk, set flyet hjula ned på rullebana.

Vi er framme i vinterlandet igjen.

Det er 14 dagar sidan no. Snø har vi hatt. Så pass vi fekk nytte snøfresen eit par gongar. Men for det meste har det vore mildt. Vårleg. Snøklokkene som stod i knopp då vi drog, står no blømande i store tuer.

Og eg har vandra gjennom våre dagar i sola igjen, her på bloggen. Bearbeidt dei i tanken.

Hadde eg det bra?

Ja eg hadde det. Måtte aldri tine opp at fingrane der nede, og pusten var og god. Absolutt postivt. Så eg har ingen grunn til å angre på turen.

Om det vert prøvt igjen? Ja, seier mi kjære.

Vel, ingen veit noko om framtida, men det er ikkje umulig, det nei.

Med Kanariøyane sitt flagg. Ein kvit, blå og gul tricolor.

Og Mogan kommune (der budde vi) sitt våpen, endar eg soga om våre dagar der.

Sola glader

Siste dag.
Ein siste rusletur ned til Anfi-stranda.
Venevitjing på terrassen i solvarmen.
For siste gong ser eg sola segle ned mot havranda i vest, og lyse skyer og himmel opp i varme, gul-raude fargar.
Og så ut i kvelden for å ete middag saman med våre vener.

Øya rundt

Det har ligge ei brosjyre på salongbordet desse dagane våre her. Den har tilbode nokre bussturar rundt på øya. Pris 10 euro pr. pers. Mi kjære har hatt lyst til å ta ein tur rundt øya, og siste sjangse er torsdag.
Vårt venepar kan og tenkje seg det, så det endar med at vi ringer og melder oss på.
Torsdag morgon er eg tidleg oppe, så tidleg at månen enno heng klår over havet i vest. Klokka ni står vi på busstoppen ved rundkøyringa og ventar på bussen.

Bussen tek motorvegen aust til dei store turisstadane Maspalomas og Playa Ingles med sine golfbaner og luksushotell. Der kjem fleire på, og så berst det avgarde igjen på motorvegen, austover forbi industriområde og store jordbruksområde der plantene er gøymde bak gråbrune plastveggar for å verne dei mot det fine støvet frå Sahara i aust. Ved byen Telde tek bussen av. Her får vi ein stogg på mellom 1-2 timar. Ikkje til omvising i byen, men til salgsdemonstrasjon av sengeutstyr i ull. Derfor er desse turane også kalla ullturar. Og for å hjelpe på kjøpelysta får vi litt mat og vin.

No er vi på austkysten. Her er det grønare, og kyststripe er mykje vidare enn på sørvestkysten der vi har helde oss. Vi vitjar ein bondegard oppe i høgda, men det er ein syrgjeleg kald vind, og det småregnar, så eg er nøgd når eg får ta plass i bussen att.
Bussen køyrer gjennom Las Palmas, og kjem ut på nordkysten av øya.
Her er kysten smalare att. Der er ikkje plass til mykje anna enn husa og vegen,  mellom brenninga som slår mot steinane og fjella bak. Her er det ikkje noko store hotell, men kyststripa er visst mykje nytta av surfarar.

Eg vert oppteken av fargane på husa. Dei er varierte og fargesterke, og kontrasten frå det eine huset til det neste kan vere stor. Guiden fortel at i Franco-tida var der ei lov som sa at alle hus skulle malast kvite. Den lova vart borte med han, og når folk fekk velje farge sjølve att, vart det mange stadar eit gedigent fargeslepp.
Ved byen Galdar forlet vi nordkysten og køyrer over eit nes som stikk ut i havet, og kjem ut på nordvestkysten. Og til den vesle landsbyen Puerto de las Nieves. Snøhamna. Her er alle hus kvite som før.

I frå hamna her har Fred Olsen ferge til øyane lenger vest.
Vi skal køyre vidare langs dei stupbratte fjell bak ferga.
Over tre mil i fjellveggen, og med 365 skarpe hårnålssvingar.
Omlag midtvegs kjem vi til ei lita grend, og derifrå går vegen litt inn mellom fjella, til han igjen dukkar fram over brenningane nedanfor.

Der vert det ein liten stans så vi ivrigaste med fotoapperat får nytte høvet på "Balkongen".

På neset bak i disen, skimtar vi Puerto de las Nieves.

Vegen vidare går ned i dalen til San Nicolas, ein vid jordbruksdal. Her driv dei å borar på ein lang tunnel gjennom fjellet attende dit vi kom frå. Så neste år skal motorvegen vere opna fram til dalen.

Bussen klatrar opp ein ny dal, og vi kom over på sørvestkysten att, Og då forsvinn skyene og vi kjem ut i solskinet att.

No var turen rundt øya snart over. Ein liten matrast på skarhøgda, med skarpe fjell rundt oss. Så rullar bussen ned til Mogan, og ut til kysten att.
Og så inn om alle hotella austover for å setje av passasjerar.  Då bussen sette oss av i Patalavaca, var sola i ferd med å gå ned. Og snart var det berre lysslotta nede på Anfistranda som lyste opp kvelden.
Men vi sat att med eit betre og vidare inntrykk av øya vi snart hadde vore 14 dagar på.
Ein heil dags busstur for 80 kr pluss litt tips. For kvar. Dyrt var det ikkje, sjølv om vi måtte ta med litt ullreklame.

Late dagar

Så fall det ro over dei nedstøva joggeskoa vi hadde brukt på våre turar innover åsane. No fekk dei stå i fred. Berre mine fekk seg endå nokre morgonturar opp til krossen.
"Ivars plass" heilt borte mot Taurodalen vart utsett til eit anna år.
Om det då vert eit anna år? Kven veit.
I staden vart det rolege rusleturar i lågare lende dei dagane som var att. Langs stranda.
Bading då?
Nei, det frista ikkje.
Soling på playaen?
Ikkje det heller. Den tok vi på vår romslege terrasse. Når sola sine strålar var der.

Ellers var det litt for kjøleg der ute for meg. Men ikkje alle var samde i det.
Ein kveld gjekk eg ned i poolbaren for å kjøpe med meg ein pizza. Eg tykte det var kaldt, og var godt kledd. "Det er kaldt" sa eg og skuta litt på skuldrane. "Kaldt nei, svara han bak disken, som hadde berre T-skjorte over beinkleda, og peika på vinterbileta på TVskjermen. "Der, i Spania, der er det kaldt".
Eg fekk større medhald neste morgon då eg skulle ein snartur ned  til Spar.
Ein godt kledd ungdom gjekk ut på gata saman med meg. "Kjøleg" sa eg, og såg på eit par i shorts og T-skjorte på andre sida gata. " Heilt einig", svara han. " Berre 10 grader denne morgonen."
Men når sola skein var det herleg. Då gjekk eg og lettkledd, og tykte eg hadde fine dagar saman med mi kjære.

Men litt fyllte vi rusledagane med.
Tysdag var det marknad inne i Arguineguin, og dit måtte mi kjære. Det var noko ho ville sjå etter.
For å finne marknadsplassen, var det berre å fylgje folkestraumen. Fullt med folk, og fullt med buder. Gate opp og gate ned. Litt faste prisar men det mest basert på pruting.
Ho fann det ho leitte etter, og så vandra vi ut av folkemylderet igjen, og kursa mot sjømannskyrkja for ei roleg stund med vaffel og kaffi.  Og så var det kjåka fullt der og. Men etter litt køståing fekk vi våre ynskje oppfyllte.
Neste dag var vi der att, Fullt då og. Knapt eit ledig bord. Då var det ikkje marknad, men sildetallerken som lokka mange.
Den dagen gjekk vi innover saman med eit venepar, og møtte fleire ved kyrkja. Så vi fann vi oss eit bord, kapra ledige stolar så det vart plass til alle, og fekk ei triveleg stund saman, med god prat, kaffi og vafler.
På veg heim, var vi innom vårt venepar sitt husvære til meir mat og triveleg prat.  Høgt over stranda og med full utsikt til havet og til dei solbadande 8 etasjer under oss. 
Vandraren må tilstå overfor seg sjølv at han trivst. Sjølv om han, før han drog, fekk høyre frå ein kvinneleg ven. "Kanariøyane? Det er ingenting for deg."

Norskeplassen

"Eg vil gå til "Norskeplassen" i dag. Der har vi ikkje vore", sa mi kjære om morgonen. Ute var skyene borte, og i lia under krossen, der ein hund var travelt oppteken med å jage opp dueflokkane, skein sola alt varmt.

Så når frukosten var unnagjort, var det berre å få på seg sko og rumpetaske, og kome seg avgarde. Ned gata, opp bergknatten som var tilsalgs, og opp på vegen opp dalen mot åshøgda.

 Norskeplassen ligg inne på åsen. Nedanfor Sukkertoppen, og er turplassen til alle norske i Puerto Rico.

Men ein liten parantes om namn medan vi går innover mot Sukkertoppen..

Åsen som leider  inn dit frå Patalavaca heiter Lomo de Inciensos. Lomos tyder bakkekam eller ås, og Inciensos tyder røykjelse. På vårt mål ville den då bere namnet Røykjelsesåsen.

Og Patalavaca? Det fekk eg høyre sist søndag av ei kvinne som har budd lenge i Ecuador. Det har med ein del av foten på kua å gjer.

Pata tyder labb eller pote, og la vaca tyder ku, altså kulabben.

Men kua har ikkje nokon labb, ho har klauv. Men igjen; klauv heiter pezueña, ikkje pata. Så då må Patalavaca tyde kulabben, og ikkje kuklauva.

Nesten framme ved Sukkertoppen, svingar vegen av nedover Puerto Rico-åsen til palmelunden der Norskeplassen ligg. Her er mykje folk samla, og praten går høgmælt og livleg rundt borda. På flaggstengene mellom palmene blafrar det norske flagget saman med det spanske og det canarisk blå,gul, kvite flagget.

Mi kjære vil gå ned åsen mot Balitohøgda, nedover Lomo de Burro, eselåsen. Eit stykke nede på åsen dukkar det ein grøn skog opp ved stien. Det er ei vassleidning som lek. Tidlegare låg det støypte og mura vassleidningar oppe på terrenget, No er alle erstatta med svarte plastleidningar som ligg bortover marka som svarte ormar, og ikkje alle skøytar er like tette. Så det hender ein får seg ein liten dusj når ein går forbi ein lekkasje. Og plantelivet dreg god nytte av det som lek ut.

Inne i det grøne krattet har edderkoppar vore travelt opptekne med sine fangstnett.
Så deler stien seg igjen. Den eine held fram nedover åsen. Den andre svigar inn i dalbotnen og ut at på neste ås. Tre karar som sprang forbi oss lenger opp, står tvilrådige i stidelet. Veit de kvar stiane går? spør dei då vi kjem. Som om vi er godt kjende.
Eg peikar på den som svingar inn i dalbotnen og seier at den hamnar nok nede på skaret øvst i Puerto Rico. Då vel vi den, seier ein av dei.
Sjølve held vi fram vidare nedover vår ås i trua på at den vil føre oss ned i nærleiken av Villa Marina.
Det syner at der tok vi i miss.
Nede på åsen kjem eit nytt vegdele. Ein veg fører ned i ein dal der det ligg eit gardsbruk, men oppe på åsen går vegen vidare langs grøne åkrar.
Nokre kvinner går den vegen litt lenger framme, og i trua på at dei veit at det ikkje er ein blindveg, fylgjer vi etter dei.
Så er vi framme på åskanten.

Her er det slutt på åkrane, og her er bonden ferdig med å hauste grøda. Store frukter  ligg i dungar utover åkeren. Men kva er det?

Det liknar på vassmelon, men er det det?

Så svingar vegen ned gjennom berghamrane til dalbotnen, og då ser vi at det ikkje er ved Villa Marine vi kjem ned. Det er lenger vest ved noko som ber namnet Paradise Lost, Det tapte paradis. Eit inngjerda  område med eit stort sirkustelt og ein tett skog av tre innanfor murane.

Kva det er, eller har vore brukt, har vi undra oss over kvar gong vi har gått forbi. Aldri såg vi nokon aktivitet innanfor murane.

Sola er i ferd med å sei takk for seg, då vi vandrar opp bakken, opp dalen mellom dei to klauvene, åsane,  i Patalavaca. Opp til Mariposa del Sol og husværet vårt. 

Ei veke gått

På første turen vår til Gran Canaria var første veka over. Det var søndag att, og vi byrja på vår andre og siste veke.



TVen på romet viste berre spanske og marokanske kanalar, så det vart ikkje brukt mykje tid på den, men vi prøvde å få med oss værmeldinga på rikskanalen. Og sidan Spania og resten av Europa var råka av Sibirkulde desse dagane, fekk vi med ein del bilete frå frosne og snøkvite byar og landskap. Men her vi var, hadde vi hatt ei fin veke, sjølv om det for vandraren var overraskande kaldt om kveldane.

Men denne morgonen vakna vi til grå himmelen, og havet gjekk kvit utanfor strendene.



Sjølv oppe i lia hos oss, tok vinden godt. Madrassene på solsengene nede ved bassenget flaug rundt i vindkasta, og dei få som trass i kald vinden, skulle sole seg, leitte eller stader der dei kom i ly, og beinheld både på kle og anna medbragt.
Når sola kom litt høgre på himmelen, byrja skyene å sprekke opp. Og då solstrålane ut på formiddagen byrja krype innover terrassen vår, våga sjølv frosne eg å flytte meg ut i vinden.

Ein roleg dag. Ein tur ned bakken til Sparbutikken for å handle noko lite, men elles roleg avslapping.
Litt lesing, kryssordløysing, og sjå på vandrarane burte i lia på andre sida av dalen. På veg opp til krossen, eller med lufting av hundar på vegen midt oppe i sida.

Slik gjekk dagen til det nærma seg gudstenestetid, og vi rusla innover til Arguineguin. 

Amadores

Så er det ei veke sidan vi sette kursen heim att til vinterlandet.

Rett nok ein heller mild vinter, men i dag vakna vi til 10 cm med nysnø og glimt av sol mellom skyene.

Men laurdag for to veker sidan vandra vi to vestover til eit venepar i Puerto Rico. Dei hadde spurt om vi ikkje ville vere med å gå langs stranda til Amadores. Og det hadde vi sjølvsagt sagt ja til.

Så då gjekk vegen i morgontimane igjen opp dalsida til skaret og dei øvste hotella mot Puerto Rico.

Nede ved hamna venta vårt venepar på oss, og så vandra vi vestover på ein vakkar panoramaveg, over floget ned mot stranda og bylgjene. Og bak oss, bak bilvegen låg dei store hotella oppover i dei små dalsøkka, og oppe på kanten av fjellet.

Etter vel ein kilometer, runda vi ein sving og der dukka Amadores opp. Med den store stranda nedanfor oss, lukka inn av ein molo frå kvar side. På stranda og på moloane, stod strandsengene tett i tett. Og oppover lia bak, hotell på hotell.

Ute på vestenden av Amadores, der gangvegen endar, og kysten vender seg inn mot Tauro og Taurodalen, låg ei minigolfbane. Vi ynskte ikkje å ta ei runde med ball og kølle, men fekk lov til å gå ei runde inne på området. Det var ein morosam tur, då området på sidene av minigolfbana, var pynta med havet sine skapningar. Skjel, konkyliar, fiskar og havet sine mytologiske skikkelsar, gjenskapt i betong.

På veg attende til playaen, såg vi stranda med neset og vegen vi hadde kome på, og som vi og skulle gå attende. Men først ein rast og ein matbit på ein av dei mange restaurantane ved stranda.

Attende i Puerto Rico vart det lunsj og soling på terrassen hjå våre vener.

På eit av nabohotella strekte eit underleg langt og nake tre seg opp mot lyset og sola. Seinare ein dag, på ein busstur rundt øya, fekk eg høyre kva det var. Det er ikkje noko tre, men blomsterstengelen på ei langt mindre plante som berre er ein krans av blad nede ved rota av stengelen.

Og medan sola var i ferd med å takke for seg, takka vi og for tur og lag, og tok fatt på vegen opp mot skaret og ned att dalen til vår side av fjellet.



Våres plass

"Idag skal vi på marked inne i Arguineguin", fortalde mi kjære til nabokvinna. "Men det er ikkje marked der idag, det er det først på tysdag," svara ho.

Javel ja. Kva gjer vi då?

Jau, då tek vi ein tur innover fjellet, seier mi kjære. Inn til "Våres plass".

Så vart det å smøre seg litt niste, fylle vassflaskene og få på seg dei nedstøva joggeskorne. Så er vi klar for langtur.

"Er du kjend her?", hadde ein spurd meg då eg var på Sukkertoppen. " Eg har nettopp fått vite at der nede er Norskeplassen, og der er Sukkertoppen." "Men veit du kvar Våres plass er? "Nei, desverre. Det veit eg ikkje. Det er der inne ein stad" sa eg og peika vidare innover mot fjella i det fjerne.

No skulle mi kjære og eg prøve å nå staden.

Dei turre buskane langs vegen har byrja få nokre små museøyre, og nokre har også fått små blomar på dei turre kvistane.

Vi tek ein liten rast på Sukkertoppen. Deler ei appelsin før vi vandrar vidare innover åsen mot fjella.



Nokre delvis nedrasa hus syner at her har vore ei anna tid, før turisttida kom.

Der markene har fått vatn, lyser det skarpt grønt, men rett utanfor gjerdet er det den turre øydemarka sine planter som rår grunnen.

Men noko er på veg. Nokre buskar er overdekte av vakre blomar. Er det ein vår i vente, tru? Eller er det berre av gamal vane? Her på sydsida av øya har det ikkje regna skikkeleg på 11 månader, er det fortalt oss.

På veg opp mot ei lita høgd med ein gard på toppen, såg vi to skilt. Det eine peikte mot vest og til "Eivinds plass", det andre mot aust og til "Våres plass". Dit skal vi.

På veg bortover stien, rett utanfor den grøne åkeren, fann vi eit hjelpemiddel dersom vi skulle verte for trøytte av å gå. Vel, eg tykte prisen på 1 euro var i høgste laget, og eg hadde nok ikkje kome så fort fram, skulle eg nytte denne sykklen.



Og skulle eg kome i akkutt naud av eit anna slag, så var der hjelp å få for det og. Men mi kjære var i sterkt tvil om ho kunne tenkt seg å nytte det tilbodet. Sjølv om nauda var aldri så stor.

Så er vi der, på "Våres plass". På kanten av stupet ned mot Arguineguin-dalen. Her har norske vandrarar bygd ein stor steinvarde, og her er det eibok der ein kan skrive seg inn i manntalet. Mellom 20 og 30 hadde alt vore den denne dagen. Vi høyrde mykje dialekt nordanfrå då vi var der.

Nede i dalen buktar bilevegen frå Arguineguin seg fram til landsbyane, der dei ligg mellom dei stupbratte fjella. El Sao er nærast, lenger inne ligg El Horno.

Ein nordfrå, med røter på Kalvatn og Folkestad, meinte vi måtte gå vidare, forbi gardbruket oppe på haugen. Vidare til Karpedammen og "Ivar plass" ovanfor Tauro-dalen.
Det vart ikkje denne gongen, sjølv om det freista. Men kanskje kan vi gjer det ein annan gong.

Sukkertoppen

Vi står opp med sola mi kjære og eg. Ikkje lenge etter at gardinene er dregne frå terrassedøra, lyser sola opp lia på andre sida av den vesle dalen vår. Etter at vi er ferdige med morgenstellet på badet, dekker vi bordet for frukosten og kokar kaffivatnet. Inga overdådig oppdekking, eit par brødskiver på kvar. Skinke, sylte, banan og ost. Og eit glas fruktdjuce. Enkelt og greit som i heimlandet.

Mi kjære vil kvile litt denne dagen, så eg spør om  lov til å ta ein liten tur innover åsane, og det får eg lov til.

Det er ein stad som heiter Sukkertoppen eg har lyst å gå til denne dagen.

Ikledd joggesko, shorts og ei lett t-skjorte klatrar eg opp knausen nede i svingen. Eg greier meg opp utan hjelp av tauet denne morgonen.

Oppe på vegen ser eg at mange alt er på veg oppover dalen. Nokre har vore tidlegare ute og er på veg ned att. Fleire av dei har vore ute og lufta hundane sine.

Det går ikkje lenge før t-skjorta heng på hofta, festa i beltet.

Eg går fort opp dalen. Oppe i nest siste svingen tek eg ein beinveg opp eit turt elvafar, men det må vere lenge sidan det rann vatn her. Godt å kjenne at kroppen og lungene fungerar, sjølv opp det bratte elvafaret.

Vel oppe på høgda deler vegen seg. Ein sti går ned til krossen, medan eg held fram innover åsen.

Kvar Sukkertoppen er, veit eg ikkje. Berre at han er der inne på åsen ein stad.

Eg går raskt. Vil ikkje at mi kjære skal sitje for lenge åleine. Sjølv om eg trur at ho alt heng over terrassekanten og pratar både med naboane i husværet bortanfor, og i etasjen under.

Vegen svingar og stig svakt bortover åsen. Eg går forbi fleire vandrarar, men joggarane held eg ikkje fylgje med. Nokre bilar kjem og forbi. Dei legg ei lita stund, ei støvsky over vegen. Til vinden har ført den vekk.

Her er goldt, gråbrunt. Berre der det er ei lita lekkasje på vassledninga, har buskane nedanfor grønskjeret.

På begge sider av åsen skjer dalar seg inn mot den, og eg ser stiar slynge seg fram i dalsidene nedanfor.

Og langt der framme i synsranda ser eg ein djupare dal, med skarpe fjell bak, skjere seg fram.

Eg har gått ei heil stund alt då eg ser ein kvinne framfor meg. ei av dei koparbrune. Altså ei som har vore her lenge. Sjølv er eg ikkje der. Då eg dusja denne morgonen såg eg at overkroppen hadde fått fire klimasoner, eller fargesoner. Raud nase og skalle, brunraud bringe og lysare raud rygg. Medan underarmar og sider framleis er bleikt vinterkvite.
Slik eg har sett mange nykomne desse dagane. Skal tru kor eg ser ut når vi set kursen heim om vel ei veke. Har vel byrja skale av hud på nase og skalle då. Sjølv om mi kjære strevar hardt med å få meg til å bruke av kremane sine.
Då eg når kvinna at, gir eg meg i samtale med henne, og det vert til at vi går vidare saman.
Eg reknar med at ho er meir kjend enn eg, og spør henne om kvar Norskeplassen er, og Sukkertoppen.
Ho peikar nedover ein ås som går ned mot Puerto Rico. Der ved palmelunden er Norskeplassen, fortel ho. Og den runde toppen der framme er Sukkertoppen.
Om ikkje lenge har vi runda toppen, og går attende opp på høgda. Der ligg det ei steinrøys med ein stokk som stikk opp av steinane.

Medan vi står der, pratar og nyt utsynet, kjem det ei melding på telefonen. Det er mi kjære som undrast på kor langt eg er komen.
Etter nokre bilete takkar eg for fylgjet og byrjar på vegen attende til vårt husvære i vår vesle dal.

Ut på etter middagen vil mi kjære sjå kvar gata vi bur i endar.
Det ser ut for vere mykje privatbustadar innover lia.
Til slutt svingar gata rundt eit lite dalsøkk der det også er mange nye villaer på andre sida.

Vi tek ein sti ned lia, og går ned mot stranda. Då kjem vi ut ved det store SunWing-hotellet. Der ifrå er ikkje vegen lang langs alle hotella og restaurantane vidare innover til neset med sjømannskyrkja, kaffi og vafler. 

Så er endå ein herleg dag i sola og varmen over. Sola har gått ned. Eg kler på meg lange buksebein og leitar fram strikkejakka.

På den spanske nyhendesendinga syner dei bilete frå sibirkulden som ligg over Europa og Spania. Og av snøkledde og frosne landskap der vi for månader sidan gjekk på caminoen. Og eg er glad for at eg er her i Patalavaca og ikkje i Burgos.