Takk for praten. Det var triveleg. Eg ynskjer deg lukke til, og velkomen sør att etterpå.
Men samtalen fekk meg til å leite fram att det eg skreiv under "Dagbok frå hospitalet", og då ser eg at det manglar ei avslutning.
Og medan Marit Bjørgen førebur seg til 30 km under OL i Canada, slår eg av lyden, og prøver samle trådane i mi hjartesoge, no 6 månader etter eg vart bypas-operert.
Det gjekk ikkje framover slik eg vona. Pusten vart tyngre og tyngre etter som dagane gjekk. I tillegg vart matlysta borte, og med det minka vekta og kreftene.
Til slutt søkte eg doktor og klaga mi naud. Min fastlege hadde då permisjon, og vikarlegen sende meg til røntgenfotografering av lungene.
Der var væske i dei, men det var ikkje trong for å gjer noko. Det ville turke ut sjølv, var meldinga eg fekk.
I staden vesna situasjonen, og eg hosta mykje.
Etter nokre veker kjende eg meg så restituert i såret i bringa, at eg ville prøve meg på sjukehuset sine kursdagar for hjartepasientar, men eg måtte forlate sjukehuset første kursdagen. Eg var for svak.
Tinga meg igjen tid hos min fastlege, og han sende meg rett på sjukehuset, der eg vart lagt inn.
Denne gongen enda det med at det vart tappa ein liter væske frå eine lunga mi.
Mi kjære sa etterpå at ho la inn ein mann, og fekk ein ny mann heim att.
Og slik kjende eg meg og.
Eg var svak før, men noko heilt anna og betre etterpå.
Sjølv den irriterande hosten som hadde plaga meg, var så og sei borte.
Men før eg reiste heim vart det på nytt teke røntgen av lungene mine.
No var eg i stand til å vere med på kursa som hjartepasientane får ved sjukehuset.
Og når bolken med kursdagar var til ende, byrja eg på hjartetrimmen som sjukehuset sine fysioterapeutar har.
2 gonger veka i 12 veker.
Det var hardt første gongane, men no når den trimmen snart er over for min del, kjenner eg at det har vore verdt sveitten.
No gjeld det berre å finne vegen vidare, så eg ikkje taper det eg har vunne gjennom desse vekene.
Er eg då heilt restituert?
Nei, eg er ikkje det.
Den siste rønkenundersøkinga viste at eg framleis har væske i eine lunga, og legen fortalde meg at det må eg truleg leve med resten av livet. Om det då ikkje turkar ut av seg sjølv.
Til vanleg merkar eg ikkje så mykje av det, men eg kjenner at lungekapasiten er redusert, særleg merkbart når eg pressar mi yteevne.
Men hjartet fungerar prikkfritt.
Trur eg.
Og når eg ser attende på mi hjartesoge, kva då?
Det er fantastisk at ein i dag kan få slik hjelp når ein får hjarteproblem.
Min far fekk det ikkje, og døydde til slutt av det.
Likevel hender det eg har litt kjetterske tankar, for det er ikkje problemfritt.
Eg har møtt fleire, og høyrt om andre, som får komplikasjonar etter inngrepet, sjølv om det er vert sagt vere trygt, og komplikasjonsprosenten er lav.
Men inngrepet treng ikkje føre til ei "evig" løysing. Eg har møtt dei som etter år, på nytt har fått problem med tette årar.
Sjølv om eg i ettertid har skjøna at mine helseproblem hadde med hjartet å gjer, så levde eg godt med dei.
No er mine tette årar bytte ut, og eg er truleg, for år framover, utanfor infarktfaren.
Men i staden har eg fått eit lungeproblem.
Så kva hadde eg valt om eg i august hadde kunna sjå eit halvår framover?
Men slike tankar vert berre vis-vas.
Med dette let eg mi "Dagbok frå hospitalet" få sin slutt, med nokre ord ei syster i Trondheim sa til meg, medan ho undersøkte hjartet mitt med ultralyd.
"Du er i alle fall ikkje hjartelaus."
For å illustrere denne avslutning på mi hjartesoge, legg eg inn tre bilete av morgon og kveldsskyer.
Himmelen over oss kan synes seg fram heilt fantastisk flott . Stundom også med utruleg flotte fargar.
Slik kan livet og vere.
Det gjeld berre å sjå det - og nyte det - medan vi har det.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar