Heilt topp.
Stabilt og fint vær, om enn litt i kaldaste laget for nokre. Som meg.
Eg kjenner at eg trivst ikkje så godt med kulden lenger.
Eller rettare sagt. Lungene og fingrane mine trivst ikkje med kulden. Men no har eg tinga meg Jonas-maske og ekstra tjukke vottar, så får eg sjå om det ordnar seg,
--- til neste vinter.
Men om det er litt for kaldt ute, så kan ein drøyme seg bort til varmare dagar og varmare land inne.
Vel, det er ei sanning med visse atterhald. I alle fall då vi var der i påska 2006.
Ved Lagio di Garda, Gardasjøen, nord i Italia.
Sjølv om vi var der midt i april, så hadde det enno ikkje kome skikkeleg vår og varme.
På fjelltoppane låg nysnø, og trea hadde ikkje fått si grøne lauvdrakt.
Hotellet vårt låg oppe i dalsida, aust for sjøen.
Her oppe frå, såg sjøen litt annleis ut, enn då vi kom ned på stranda.
Nede ved sjøen strauk nordavinden , og bårene braut mot stranda.
Det var som å stå i blåsten på ei heimleg strand, ein kald vårdag.
I sørenden av Gardasjøen stikk det eit langt, smalt, nes ut nordover. Heilt ute på neset ligg ein gamal by, omgjeven av murar og vollgraver.
Det er Sirmione.
Denne dagen bles det så mykje at ei svane har søkt ly for vinden inne i den lune vollgrava.
Utover mot neset, i ly for vinden ligg ei strandpromenade. Vi forlet dei overfylte og travle turistgatene, og vandra mest åleine utover under pinjer og sypresar.
Attende i 2010.
Vinteren er enno ikkje over.
Ute er det snø i lufta.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar