Dit kom vi, ein busslast med norske turistar
Inne i ei trang gate, fører ei dør inn til ein smal gardsplass, og det vert trangt der inne når guiden tek oss med inn porten.
Oppe på veggen av huset til høgre, fortel guiden, kan ein sjå balkongen der Julie sto medan Romeo framførde sin kjærleik til henne.
Det går det med eit opp for meg at no står eg på heilag grunn, der Romeo ein gong stod.
Det er så eg kjenner varme romantiske kjensler strøyme gjennom kroppen.
Men straumen av norske italiafararar fører meg innover mot endeveggen i gardsromet.
Så seg eg henne, Julie. Inst inne, under ein grøn, lauvrik busk, står ho.
Mot henne er det straumen av raudnande turistar går.
Når deira tur er komen, lyfter dei hendene og legg dei på kjolebrystet hennar og stryk henne varmt og kjærleg over brysta.
Eg tenkjer. Der har mange hender vore.
Julie er mørk i huda på hals og hovud, men det som er lenger nede på henne, er blankt og skinande av dei tusenvis av hender som har kjærteikna kroppen hennar.
Til all lukke er ho ikkje av kjøt og blod, men bronse.
For elles ville eg sei: Stakkars kvinne.
Det skal medføre lukke å stryke Julie sine bryst, fortel omvisaren.
Og eg lyfter hendene og stryk det blanke kjolebrystet.
Det var fleire menn enn eg, som nytta høvet.
Om det har gitt meg lukke?
Dersom det er i tydinga hell, så kan eg ikkje finne noko effekt av at eg eingong handfor Julie si bringe.
Men når det gjeld lukke av det slaget som gir livet meining og innhald, er det heilt umogeleg gi eit konkret svar.
For då måtte eg vite korleis lukka ville vore, dersom eg ikkje hadde stroke Julie på brysta.
Men ein verknad var der. Eg hjelpte til med å halde Julie sine bryst skinande blanke.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar