Vi har hatt nokre vakre haustdagar her på vestkysten i det siste, med sol og stavstill fjord. Det har vorte lite med meg utanom å nyte godværet. Men litt har eg då gjort. I går fekk eg opp rota av ein prydbusk. Eit arbeid eg har kvitt meg lenge på å byrje med. Men i dag hamna den på ruskedungen. For ei veke sidan vart mi kjære og eg besteforeldre for 13 gong. Denne gongen til ei lita jente, og i dag fekk eg halde henne for første gong medan ho sov i armane mine. Stort. Ei lita jente som nettopp har byrja på den lange vegen. Livsvegen. Og vonleg vert han lang og god å vandre for henne, men lite veit vi om det. Vi kan vel sjå ( det er vel rettar å bruke ane her, enn å sjå) vegen bukte seg eit stykke framover, men snart vert han borte for augo våre. Vi veit berre at om levedagane kjem, så held han fram, om vi ikkje kan sjå det. Sjølv er eg langt der framme ein stad. Eg nærmar meg endepunktet, utan at eg veit noko om når eg er der. Dei som har forstand på slikt, meiner at det ligg i genane mine. Kva no det tyder? Ser eg meg attende, så har vegen min vore mykje lik den på bilete. Den har ikkje bydd meg på store utfordringar så langt. Lite sorger, men mange gleder.
I luthersk tankegang er det vandringa vår etter denne lange vegen, livsvegen, som er vår pilegrimsvandring. Ei pilegrimsferd som er - eller som skulle vere - ei vandring med "Den Heilage."
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar