Pilegrim?

Det syner kanskje litt av mitt tvisyn på kven eg var, dette at eg gjekk mot Santiago på ein veg som både var vandrarvegen GR65 og pilegrimsvegen Via Podiensis. Om eg ikkje var så veldig oppteken av spørsmålet det første vandringsåret, så dukka det etter kvart opp nokså ofte. Er eg ein vandrande turist, eller er eg ein vandrande pilegrim? Rett nok har eg på biletet ikledd meg ei kunstig pilegrimsstafasje frå gamal tid, men mi vanlege utrustning, også tankane mine, var nok meir "moderne". Men ein møtte vi som hadde ikledde seg ei slik vandringsdrakt. Ein ungdom frå Austerrike.
Eg ser på nettsider eg las at eg er ikkje åleine om å bale med spørsmålet om kva som skil pilegrimen frå turisten. Eller omvendt. Seinast i dag har avisa Vårt Land to stykke som er inne på spørsmålet.
Ved mi kjære og min sin seinsommarferie dukka spørsmålet igjen opp i ei samtale. Eg prøvde å forklare kva eg meinte skilde turisten og pilegrimen, og fekk motbør. Nyleg var eg inne på ei nettside der bloggaren la fram sitt syn, og då var det eg som ikkje kunne seie meg samd. For henne var det målet som var det viktige. Og det kan det nok vere for den truande som enno er i helgen tradisjonen. Eg er ikkje der, har aldri vore der heller.  For meg har både indre og ytre opplevingar langs vegen like mykje verd som målet. Men dette spørsmålet er nok like aktuelt antan ein går, syklar eller rid vegen. Ja endå om ein reiser på landjorda, over havet sine bylgjer eller sit i eit fly oppe over skyene. Kven er eg på mi ferd? Kva er det som skil pilegrimen frå vandraren? Eller som ein spurde i Vårt Land. Kan ein protestant vere ein pilegrim i den opphavelege tydinga det hadde i førreformatorisk tid, og kanskje enno har i dei eldste kyrkjene?