Så kan eg ikkje, har ikkje samvet, til å kalle meg pilegrim slik katolikkane og dei ortodokse kyrkjene gir ordet innhald. Det er ikkje det at eg ikkje har vore på fleire av deira pilegrimsstadar. Her, i biletet, var vi ein søndag, og i hovedkyrkja litt lenger attende i fjellveggen var det mykje folk. Der var det ei svart madonna over høgalteret, og køen opp dit var lenger enn lang. Sjølv under messa. Truleg var ikkje alle nyfikne turistar. Kanskje var dei fleste pilegrimar som kom for å be i kyrkja, og framfor madonnaen. Ved kyrkja her var det stillare, men her fekk eg for første gong sjå mengder av, ikkje så gamle, takkegåver av svært ulik art. Var dei eit synleg prov for svar på bøn? Truleg. Likevel, for meg har ikkje desse stadane vore viktigare bønestadar enn mi eiga heimekyrkje, eller morgonstilla heime i mi eiga stove. Det var nok ein av grunnane til at eg ikkje fann meg ein plass i køen forbi madonnaen der oppe. Når heilagstadane, som Jakob si grav i Santiago, for meg ikkje er meir heilag enn alle andre kyrkjer, reiste til Guds ære. Kan eg då kalle meg ein pilegrim? Fyller eg i så fall ordet med eit anna innhald, eit utvida innhald, der vandringa, og vegen, får ei større rolle enn i den opphavelege tydinga?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar