Angen av det heilage møtte meg ofte der eg var med på vandringa etter det eg kalla "stjernevegen" gjennom Valdres. Stjernene var alle dei kvite skogstjernene som blømde langs vegkanten gjennom heile vandringa sine 8 dagar. Angen av dei heilage fekk eg i alle dei gamle kyrkjene eg kom inn i. Dei bar med seg ein eigen fred, skapt av mange hundre år med bøn og lovsong, av sorg og gleder, og eit stille Gudsnærver. Ved vandringa si byrjing og ende var det to kyrkjene med kvart sitt vesle relikvieskrin. Kva som eingong låg i dei, er løynt idag, men dei minte meg om ei tid som kvarv på 1500-talet. Eg byrja å gå frå ei kyrkje reist på 1200-talet, og som var vigd til møy Maria. Hedalsmadonnaen har endå sin plass i kyrkjeromet. Og vandringa enda i ei ny kyrkje vigd til St. Thomas sitt minne. ErkebiskopThomas Becket frå Canterbury som vart drepen ved alteret av kongens menn. Her stod det eingong ei gamal kyrkje frå 11-1200-talet, men den vart teken ned på 1800-talet. Av ein prest som ikkje likte livet som gjekk føre seg der den eine gongen i året då der var messe inne på stølen i fjellet.
Angen av det heilage frå det jødiske, det keltiske og frå det heimlege, gjorde at det vaks fram ein draum om å gå til Jakob si grav i Santiago. Med vandringa i Valdres var eg klar for den lange vandringsvegen dit.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar