Kvifor?

Kva er er det eg har gitt meg ut på, tru? Eg byrjar å undre meg på kvar eg hamnar med desse små funderingane mine over pilegrimen og pilegrimsvandringa. Ber det heilt ut på viddene, eller kjem eg eingong fram til ein ende, eit mål? Har eg eit mål framfor meg, eller vert også den vegen skapt etter kvart som eg skriv?
Eg undrast.

Han kom inn på romet seint, fann seg ei ledig seng og byrja å gjere henne klar for nattekvila. Andletet hans synte at han hadde røter langt i aust. Rundt halsen bar han ein kross, og nyfiken spurde eg om han var ein kristen. Nei, det var han ikkje, fekk eg til svar. Men, kvifor går du då på Jakobsvegen, vart det spurd. Eg går for å finne ut kvifor eg går, var svaret.

Vi stod i eit vegdele mi kjære og eg. Kva veg skulle vi velje? Den eine vegen var skilta med ein snegle. Det tydde vel at den var av det lettare slaget. Der kunne vi nok og glede oss over store tre som kasta skuggar over vegen, denne heite dagen. Den andre var hovedvegen, hadde eg lese. Den skulle over ein ås med fin utsikt, og det siste stykket gjekk frå ein landsby og opp ein steinet prosesjonsveg til eit lite kapell på toppen. Og det stykket var uten eit einaste tre som vi kunne finne ly for den sterke solvarmen ved. Overkomeleg meinte eg, trass i den dirrande varmen. Berre ei to/tre hundre meter opp, og så ned att på andre sida av åsen. Prøvinga sitt berg kalle eg den etterpå.

Er der ikkje enklare måtar å finne svaret på kva vandringa etter vegen gir, enn å utsetje seg for slik galskap i nær 40 grader pluss? Kanskje ikkje. Kanskje er svaret gøymt nettopp i vegen sine utfordringar. For eg skal ikkje nekte for at vegane eg har gått, mange gonger hadde sine utfordringar til meg. Men dei var ikkje umogelege å kome igjennom, og så, etterpå kunne eg oppleve det positive i å ha meistra utfordringane.
Å gå for å finne ut kvifor ein går. Det svaret er det berre vegen, og vandringa etter vegen som gir. Men då må eg og stille meg open for det vegen og vandringa har å gi. Det tok meg litt tid å erfare, lære, det.