Snegelen

Ein snegel att. Ein grå snegel på grå sand. Ikkje er det han har på ryggen så særmerkt heller. Kva er det med den?  Ingen ting. Det er ein snegel som kryssa  min veg ved Logroño.
Jau, kanskje der er noko likevel.  To ting. Det eine er farta.
Den er ein "slow walker", som eg er. Når eg er ute og går, så vert eg oftast forbigått av andre med raskare føter. Eg er ein "snegelvandrar" med roleg gange. Eller kanskje ein skilpadde-vandrar som nokre kallar seg. Men eg kan ikkje sjå at pilgrimen skil seg frå vandraren når det gjeld gangfart.

Det andre er børa snegelen ber på, huset. Under vandringane mot Santiago har også det vore eit emne for samtale. Kva er det vi ber på? Treng vi ha med alt, eller ber vi på for mykje? Der er eit råd for kor mykje ein skal bere med seg. 10% av eigen kropsvekt. Eg har aldri kome dit ned.
Dei første pilegrimane hadde ikkje med seg meir enn at dei greidde seg med ei veske over skuldra. (viser gamle teikningar av dei) Utifrå det er det er klårt at eg har bore på alt for mykje. Men kva skal ein legge att heime? Kva er det ein ikkje treng? Det er det ikkje enkelt å kome til rette med. Det er mykje som kan vere greit å ha. I tilfelle at ein skulle kome til å trenge det.
Heller ikkje her tykkjest det meg å sjå noko ulikskap mellom pilegrim og vandrar.
Har eg då funne om eg er ein pilegrim eller ein vandrar? Nei, når det gjeld det ytre kan eg ikkje sjå nokon skildnad. Skilnaden må difor ligge på eit anna plan. Om der i det heile er ein skilnad?
Men det vert nok ei anna soge.