Kvifor gjekk dei?

I avisa "Vårt Land" held ordskiftet om pilegrimsvandringa i vår tid fram. Bakgrunnen for ordskiftet er ei gamal latinsk bøn til Heilag Olav som vart framførd under Olavsdagane i Trondheim. Og då er med ein gong spørsmålet om katolsk mot  reformatorisk innhald hjå den moderne pilegrimen / vandraren aktualisert. Og det åleine er interessant nok. Eg har sjølv fundert mykje på det sidan eg gav meg ut på pilegrimsvegen.
På bakgrunn av det kan det vere interessant å sjå på kva som var grunnen for dei første pilegrimane. Dei første århundra veit vi vel lite om, men der var nok alt då truande som gjekk til dei stadane dei les om, eller fekk fortalt om, der Jesus levde sitt liv og leid sin død. Då mor til keisar Konstantin kom til Palestina for å leite opp desse stadane, fann ho ein levande tradisjon. Trass i at romarstaten hadde gjort sitt for å radere ut alt som kunne knytast til Jesu liv og oppstode. Men når romarstaten gjorde kristentrua til staten si tru, auka nok mengda av reiser til desse stadane. Ei av dei første som skreiv om ei slik reise, var ei kvinne frå Galisia, Egeria. Ho gjorde ei ei treårig ferd midt på 300-talet, og skreiv reisebrev attende til sine "systre".
Eg trur nok at dei første pilegrimane drog, ikkje for bøn og bot, men for å sjå og å oppleve. Og det er vel kanskje ikkje så veldig ulikt med flesteparten av våre dagar sine pilegrimar. Det vere seg katolikkar, protestantar eller dei ikkje religiøse vandrarane.
Først seinare fekk slike "katolske" element som botsreiser, og forbønsreiser ein sterkare plass. Og her skil nok den katolske og protestantiske tradisjon og fortolking av pilegrimsvandringa seg frå kvarandre.
Så sit eg att med mitt spørsmål. Kva er innhaldet i vandringa for pilegrimen i dag? Er det den katolske forståinga slik den utvikla seg gjennom tida. Med hovudvekta på bøn, forbøn,( - og kanskje og litt bot?) Eller er det den opphavelege, der ein stor porsjon nyfikne på vegen og heilagstaden spelar med? Er det der den protestantiske pilegrimen hamnar?