Keltiske røter

Den andre kjelda for den vaknande pilegrimen i meg opna seg i vesterleid. Trua på Kvitekrist kom ikkje med kong Olav Haraldson si kristning med sverd. Den kom mykje før over havet til den norske vestkysten. Den kom med trelar. Med menn som kryssa havet i sine opne skip. På handelsferd eller på hærferd, og som på øyane i vest møtte den nye trua. Eller den kom med menneske som sette ut på havet i sine små båtar frå dei keltiske områda, og let straum og vind - og Gud - fører dei til nye kystar. Seljemennene og Sankt Sunniva er eit av den arven hjå oss. Deira trusriter var annleis enn romakyrkja sine. Dei var merkte av straumdrag frå ørkenfedrene i Egypt, og det gav seg andre utslag i deira trusliv.
Eg vart eit år med på ein tur til dei gamle keltiske områda vest i Skotland og nordaust i England, og møtte fortellingane om dei gamle trusheltane, i sær på Iona og Lindisfarne. Turen gjorde meg nyfiken på den nyvakna keltiske spiritualiten, og eg kjøpte med meg eit par bøker om dei gamle songane og bønene som var innsamla på 1800-talet. Der fann eg ei rausare og meir heilskapleg trusform enn den eg vaks opp med. Ei trusform der alt var inkludert, både natur, dyr og menneske. Eg vart ikkje urørd av dei tankane. At det skapte ikkje er Gud, men at alt det skapte er tilstades i Gud. var ein av grunntankane. Eg opplevde litt av denne tanken både på Iona og på Lindisfarne, og det gav meg ein ange av det heilage. Den russiske forfattaren Maxim Gorki skal eingong ha sagt; "Alle er vi pilegrimar på denne jorda. Eg har har jamvel høyrt sagt at i himmelen er sjølv jorda ein pilegrim."
Slike tankar skaper draumar i ein liten pilegrim, og hjå meg ligg der ein draum om eingong å få gå St. Cuthberth's veg frå Melrose og aust til kysten, og så endå eingong å gå over fjøra til The Holy Island, Lindisfarne.