Gjennom den lange vandringa får eg høve til å møte meg sjølv. Når dei mange krava mine er borte, og eg har berre nokre få grunnleggande behov att. Mat og drikke, ei seng å sove i og vatn til skylle bort støv og sveitte.
Når media ikkje lenger krev mi merksemd, då kan eg kjenne at eg er tilstades i eit anna rom enn eg brukar ferdast i, og då kan det og hende at eg kan kome til å kjenne angen av det heilage nær meg, i meg. Men eg måtte lære det før det gjekk opp for meg kva som er det viktige i mi vandring. Når det ikkje lenger var målet der framme (kva så enn målet er) som hadde fokuset, men vegen og vandringa. Når det å vere i augneblinken, i det som heiter no, fyller vandraren. Då kan det skje at vandraraen i meg trår attende og pilegrimen overtek.
Vi møtte eingong tre unge franske jenter, og vi spurde kor langt dei planla å gå for dagen. Neste dag skulle dei gå 36 km, var svaret. Eg vart imponert, men første året av vår vandring trudde eg og at 30 km burde vere målet for ein dags vandring. Og med denne mi målsetting stressa eg mine medvandrarar. Diverre.
Når eg les mi utgåve av den gamle vegvisarboka for pilegrimsvegen, Codex Calixtinus, ser at eg den reknar med 13 dagsetapper frå St.Jean Pied de Port til Jakob si grav. Det er 70-75 mil. Det vert mellom 5 og 6 mil for dagen. Eg skal vere i særs god vandrarform for å gjennomføre ei slik vandring, Det vert ikkje tid til mange pausar med slike dagsetappar.
Ein betongstolpe aust for Astorga bar desse orda; "Good speed is you speed." Den gode farta er di fart.
Dersom det var heilagstaden der framme som var målet, og vegen var underordna det, då hadde eg nok prøvt å gå så raskt som mogeleg var. Men då eg etter kvart skjøna at målet der framme er underordna vandringa etter vegen, forsvann og stresset med å gå så langt og fort som råd. I staden fekk eg tid til å sjå kva vegen hadde å by, tid til ettertanke, tid til kvild. Den gode farta var mi fart, ikkje den andre hadde.
Det tok litt tid å lære det, men då hadde eg og skjøna at det er ikkje kor mange kilometer for dag som er det viktige. men at ein har ro og fred i sjel og kropp, og er mottakeleg for det vegen byd. Om det vart 8 eller 20 km på ein dag, spelte igrunnen inga rolle lenger.
Etter at eg vart pensjonist har eg skjøna at det gjeld også dagane mine no, Slik mi kjære alltid har fortalt meg. Hugs å leve no, medan du lever. Hugs det er fleire av dei "små" gledene enn dei store.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar