Om den er kjær, er eg ikkje så sikker på.
Det vert brukt mykje krefter og energi på å få den bort frå hagar og plenar.
Men denne livsfriske blomen står imot dei fleste forsøk på både forgifting og mekanisk utrydding.
Sjølv ikkje massiv asfalt hindrar den frå å bryte seg livsrom og blomstringsplass.
Kappilaup kalla vi den, då eg var gut.
Mi kjære kom med eit anna namn. Kappekille heitte den i Romsdal.
No heiter den visst Løvetann overalt.
Mykje kan den brukast til, og mykje vert den nytta til.
Kanskje særleg av born. Det er nok mange mødre som har fortvila seg over finkleda borna fekk på, men som berre timar seinare var flekka til av safta frå løvetannstengelen.
For kven har ikkje bore heim til mor bukettar med solgule blomar.
Eller fletta seg kransar til å ha rundt hovudet.
Og når den var avblomstra. Stått med stengelen i handa og pusta kraftig på den kvite frøballen, så frøa sveva avgarde med vinden under sin kvite paraply.
Men sjølv om også eg har gjort mitt for å få den bort frå min/vår eigedom, så gjer denne livsfriske solgule blomen meg glad.
For den er då vakker.
Feilen er vel berre at det vert lett for mange av den.
Hadde den vore skjeldnare, så hadde vi kanskje planta den midt i blomebeddet?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar