Kvitsundag

I all sin glans nu stråler solen,
livslyset over nådestolen,
nu er det pinseliljetid,
nu har vi sommer lys og blid,
nu spår oss mer enn englerøst
i Jesu navn en gyllen høst!

Pinse seier vi i vår tid.
Kvitsundag var det gamle norske namnet, ja i heile det norrøne språkområdet.
Det kjem frå det gamalnordiske - Hwita sunnandægr.
Vi finn dagen under det namnet i dag i islandsk og færøyisk.
I engelsk er det og spor etter det, og då skrive som Whitsun eller Whitsunday.
Ein rest frå angel-saksisk tid. Men det vart trengt bort av Pentecoste etter at normannarane erobra England på 1000-talet.
Opphavet ligg truleg i at pinsa var ein stor dåpsdag, og dei døypte bar kvite klede etter dåpen, i opptil ei heil veke.

I vestkyrkjene, både reformasjonskyrkjene og dei katolske, er raudt den liturgiske fargen.
Men i dei ortodokse austkyrkjene er det grønt som er den liturgiske fargen i pinsa, og kyrkjene vert pynta med blomster og grønt lauv.
Er det ein leivning etter den jødiske pinsefeiringa, tru?

I al sin glans nu stråler solen,
livslyset over nåde-stolen,
nu kom vor pinselilje-tid,
nu har vi sommer skær og blid,
nu spår os mer end englerøst
i Jesu navn en gylden høst.

Slik er Gundtvig si danske originaltekst frå 1843 til pinsesalmen.
Der er ikkje store ulikskapane til den norske oversettinga.